Als ik dan toch ga trouwen, dan gewoon in een simpel jurkje. Want jurken, daar heb ik het niet zo mee. Ik ben een jeansmeisje. Ondanks alle verwoede pogingen van mijn moeder om me in jurk of rok te krijgen, mijn kast telt voornamelijk broeken. Toegegeven, er hangen ook twee rokken en twee jurken. De meesten zijn al ouder dan mijn dochter. Veel ouder, als ik er goed over nadenk. Of ik ze nog pas? Geen flauw idee, ik heb ze ook al heel lang niet gedragen.
Maar trouwen doe je dus in een jurk, wordt mij wijsgemaakt. Ik stelde nog voor om in onze hardloopkleren elkaar het ja-woord te geven. We hebben elkaar immers ontmoet bij de hardloopgroep en we lopen nog altijd vele kilometers samen. Maar nee, dat vond eigenlijk niemand een goed plan. Dus op de computer zoek ik naarstig naar een jurkje. Mijn aanstaande hangt op de bank, met een oog gericht naar het journaal, zijn andere op de iPad. “Kijk, in Groningen verhuren ze leuke cocktailjurken. Vind je dat wat?” vraag ik. Huren vind ik de meest duurzame manier, dus mijn besluit staat al vast. Even blijft het stil op de bank. Dan kijk mijn lief me aan en vraagt, “Oh, je wil geen trouwjurk?” Ik voel er bijna spijt in doorklinken. Dus ik verman me en zeg: “Als ze hier in de buurt ook trouwjurken verhuren, dan zal ik zeker eens kijken”, overtuigd van het feit dat dat soort winkels hier in het noorden zeer schaars zijn. Maar lang hoefde ik niet te zoeken op internet; nog geen half uur hiervandaan, is een uiterst leuk boetiekje…
Op een woensdagavond stap ik met mijn moeder en aankomende bonusdochters in de auto op weg naar ’t Twinkeltje in Geesbrug, niet ver van Hoogeveen. De website beloofde mooie bruidsjurken. Te koop én te huur. Ik laat de eigenaresse al gelijk weten dat ik echt alleen wil passen en dat ik nog hard twijfel of ik in een echte trouwjurk wil trouwen. Ze vindt het allemaal prima. “Je moet je er goed in voelen”, vertrouwt ze me toe. Maar wat ik niet had verwacht, gebeurt. Al bij de eerste de beste jurk die ik aantrek, overvalt me een gevoel. Een gevoel van een sprookje, waarschijnlijk een beetje zo’n gevoel dat dochterlief heeft als ze haar paarse prinsessenjurk aantrekt. Voor even een échte prinses. Een trouwjurk maakt je bijzonder. Als ik dan ook nog eens de oohs en aahs aanhoor van mijn publiek, ben ik eigenlijk al direct om. Het wordt een trouwjurk. En nog wit ook.
ps: de jurk op de foto is uiteraard niet mijn jurk. Die blijft nog even geheim.
Geef een reactie