Zo, ik ben er weer. Terug in de online wereld na 24 uur offline te zijn geweest. 24 uur geen sms, geen What’s App, geen email, geen Facebook en geen Twitter. O ja, en ook geen televisie. In die 24 uur heb ik natuurlijk ontzettend veel gemist! (Maar gelukkig niets dat geen dag kon wachten.)
Ik ben niet verslaafd aan mijn mobiele apparaten, daarvan was ik zeker overtuigd. Toch toonde ik gisteren een paar trekjes die ik een aantal jaar geleden zeker weten nog niet had:
- Telkens in mijn tas kijken of mijn telefoon er wel in zit.
- Na een paar spetters op mijn hoofd/het raam automatisch de iPad pakken om Buienradar te checken (wanneer houdt het nu eens op met regenen!?).
- Na een minuutje stilzitten (in de trein dit keer), de neiging hebben om reacties op mijn blog te checken.
- Eigenlijk bij elk minuutje stilzitten automatisch mijn telefoon pakken, met of zonder doel.
Gisteren heb ik alle neigingen kunnen onderdrukken. Met dochterlief speelde ik galgje in de trein, met a.s. manlief had ik ’s avonds een goed gesprek bij een goed glas wijn. In Groningen gingen we naar een turnwedstrijd van mijn a.s. bonusdochter; tussen alle oefeningen door heb ik heerlijk mensen zitten kijken, in plaats van op mijn telefoon zitten staren.
Een dag zonder iPad, telefoon en televisie is me goed bevallen. Maar heb ik van mijn dagje offline ook iets geleerd? Schaamtevol zeg ik ja. Ik besef me dat ik wel degelijk vastgeklonken zit aan mijn telefoon. Want bij elk nietsnuttig wissewasje grijp ik in mijn tas naar dat ding. Bij elk piepje ben ik weer even afgeleid. En dat is jammer. Want ik mis toch de leuke, onverwachte dingen die om mij heen gebeuren, terwijl ik starend op mijn schermpje door het leven ga.
Geef een reactie