elkedaggroener

Het startschot van onze duurzame levensloop.

En dan is het allemaal zo maar weer voorbij. Na een half jaar van voorbereiden, kijk ik terug op een heerlijke bruiloft. En dankzij onze ceremoniemeester ook een zeer relaxte bruiloft. Ik ben er trots op dat mijn plan om er een duurzame bruiloft van te maken, goed is gelukt. En dat onze gasten het idee van een duurzame bruiloft ook waardeerden, bleek uit de vele reacties én de cadeautjes die ze meebrachten: zoals wijnglazen gemaakt van gerecycled glas, zaadbommetjes voor een weelderige en bij-vriendelijke bloementuin, en een mud biologische aardappelen.

Inmiddels heb ik mijn trouwjurk weer teruggebracht naar Twinkeltje, het leuke boetiekje dat trouwjurken verhuurt. Trots laat ik mijn ring van gerecycled goud zien aan iedereen die het maar wil zien. Mijn bruidsboeket van prachtige veldbloemen hangt op de kop te drogen. En ik geniet nog even na met een kopje heerlijke wildplukthee, ons huwelijksbedankje.

Laat deze duurzame bruiloft het begin zijn van een duurzame relatie.

Als ik dan toch ga trouwen, dan gewoon in een simpel jurkje. Want jurken, daar heb ik het niet zo mee. Ik ben een jeansmeisje. Ondanks alle verwoede pogingen van mijn moeder om me in jurk of rok te krijgen, mijn kast telt voornamelijk broeken. Toegegeven, er hangen ook twee rokken en twee jurken. De meesten zijn al ouder dan mijn dochter. Veel ouder, als ik er goed over nadenk. Of ik ze nog pas? Geen flauw idee, ik heb ze ook al heel lang niet gedragen.

Maar trouwen doe je dus in een jurk, wordt mij wijsgemaakt. Ik stelde nog voor om in onze hardloopkleren elkaar het ja-woord te geven. We hebben elkaar immers ontmoet bij de hardloopgroep en we lopen nog altijd vele kilometers samen. Maar nee, dat vond eigenlijk niemand een goed plan. Dus op de computer zoek ik naarstig naar een jurkje. Mijn aanstaande hangt op de bank, met een oog gericht naar het journaal, zijn andere op de iPad. “Kijk, in Groningen verhuren ze leuke cocktailjurken. Vind je dat wat?” vraag ik. Huren vind ik de meest duurzame manier, dus mijn besluit staat al vast. Even blijft het stil op de bank. Dan kijk mijn lief me aan en vraagt, “Oh, je wil geen trouwjurk?” Ik voel er bijna spijt in doorklinken. Dus ik verman me en zeg: “Als ze hier in de buurt ook trouwjurken verhuren, dan zal ik zeker eens kijken”, overtuigd van het feit dat dat soort winkels hier in het noorden zeer schaars zijn. Maar lang hoefde ik niet te zoeken op internet; nog geen half uur hiervandaan, is een uiterst leuk boetiekje…

Op een woensdagavond stap ik met mijn moeder en aankomende bonusdochters in de auto op weg naar ’t Twinkeltje in Geesbrug, niet ver van Hoogeveen. De website beloofde mooie bruidsjurken. Te koop én te huur. Ik laat de eigenaresse al gelijk weten dat ik echt alleen wil passen en dat ik nog hard twijfel of ik in een echte trouwjurk wil trouwen. Ze vindt het allemaal prima. “Je moet je er goed in voelen”, vertrouwt ze me toe. Maar wat ik niet had verwacht, gebeurt. Al bij de eerste de beste jurk die ik aantrek, overvalt me een gevoel. Een gevoel van een sprookje, waarschijnlijk een beetje zo’n gevoel dat dochterlief heeft als ze haar paarse prinsessenjurk aantrekt. Voor even een échte prinses. Een trouwjurk maakt je bijzonder. Als ik dan ook nog eens de oohs en aahs aanhoor van mijn publiek, ben ik eigenlijk al direct om. Het wordt een trouwjurk. En nog wit ook.

ps: de jurk op de foto is uiteraard niet mijn jurk. Die blijft nog even geheim.

Duurzame bruiloft: the day after

I said yes to the dress