Wat wil mijn hond vertellen?

Nero staart me aan met zijn grote bruine ogen. We hebben net samen een eind gewandeld en hij heeft gegeten. Zachtjes piept hij. ‘Wat is er?’, vraag ik hem, tegen beter weten in, want ik heb een hond nog nooit horen antwoorden. Toch blijft de vraag me bij: Waarom staart hij me zo aan? Wat wil mijn hond? Ik besluit om het Jitske te vragen. In haar praktijk De Heemst geeft zij ‘spoorsupportsessies’ voor dieren, waarbij ze contact maakt met het dier en adviezen geeft aan de eigenaar. Manlief wuift de gedachten aan zoiets ‘wazig’ snel weg, maar ik wil het toch weten. Wat wil mijn hond vertellen?

Nero de Griek

Nero is een Griek. Oftewel, een Griekse zwerfhond die als puppy naar Nederland is gehaald voor een betere toekomst. In Griekenland zijn veel zwerfhonden, en hun leven op straat is allesbehalve veilig. Vaak worden ze vergiftigd en beschoten. Een nest puppies belandt al snel in vuilcontainers. Er zijn verschillende stichtingen in Griekenland waar zwerfhonden worden opgevangen. Zij verzorgen de dieren en zoeken nieuwe baasjes in het buitenland.

Van Nero’s eerste weken en maanden weet ik natuurlijk niet veel, wel was zijn eerste nieuwe baas in Nederland geen succes. Hij werd al snel weer teruggeplaatst in de opvang. Daar ontmoetten wij hem. Nero was bang voor alles en iedereen. In de auto onderweg naar zijn nieuwe huis piepte hij continu. Die angst bleef lange tijd: een auto aan de kant van de weg, een mannelijke wandelaar, kinderen op de fiets, hij moest er weinig van hebben. Gelukkig wende hij snel bij ons thuis en werd hij een heerlijk kroel en speelkameraadje. O ja, en waaks. Nero is nu 2 jaar bij ons en het gaat prima. Maar hij heeft zo zijn momenten dat ik graag zou willen weten wat er in zijn kopje omgaat. Waarom gaat hij zo voor me zitten staren. Waarom loopt hij soms piepend achter mee aan? Wat wil mijn hond vertellen?

De sessie

Jitske wil me graag helpen om Nero beter te begrijpen. Zij stemt af op dieren aan de hand van een foto. Ik zou hier (nuchtere Hollander die ik ben) lachend aan voorbij zijn gelopen, ware het niet dat ik Jitske ken en weet hoe zo mensen goed aanvoelt. Dat ze dat met dieren ook kan verbaast me dus niks.

Jitske vraagt me om een foto van Nero te sturen en kort te vertellen wat mijn probleem met hem is.  Een paar dagen later bellen we. Ze heeft contact gemaakt met Nero en heeft een eerste indruk gekregen van hem. Wat ze als eerste bij hem ervaart is “onrust”. Zij denkt dat hij baat zal hebben bij duidelijke leiding. Ze geeft gelijk het eerste advies: “Als hij voor je staat te piepen, probeert hij de leiding te nemen. Het kunnen volgen van een leider zal hem de zekerheid geven waar hij naar verlangt, dus als hij dat doet stuur hem dan naar zijn mand. Ook als je weet dat hij eigenlijk wil spelen, stuur je hem eerst in zijn mand en nodig je hem daarna uit om met je te spelen. Zo bepaal jij de agenda.”

Maar Jitske ontdekt nog iets veel belangrijkers: Nero voelt zich vaak alleen. “Hij mist een hondenmaatje”, vertelt ze. Om zich er gelijk achteraan te verontschuldigen: “Niet dat ik je gelijk een tweede hond wil aanpraten, maar misschien kun je wel voorzien in die behoefte van hem. Spelen met een andere hond is voor hem echt een uitlaatklep en in contact met andere honden kan hij zelfvertrouwen opbouwen.” Spelen met mensen is leuk, maar spelen met andere honden is veel leuker!

Een nieuwe ervaring

Ik vind het verhaal van Jitske verhelderend en ik besluit om er direct aan te werken. Bij ons in de buurt is een hondenspeelplaats. Als we tijdens het wandelen langs de speelplaats komen, laat ik hem naar binnen gaan. Ik merk dat hij het fijn vindt. Soms is er een andere hond, soms zijn het er meer. Ze rennen achter elkaar aan, waarbij Nero vaak degene is die voorop loopt. Hij is helemaal enthousiast als hij een hond vindt die zijn snelheid kan bijhouden. Ik hoef niet bang te zijn dat hij daar een uur wil blijven spelen. Na een minuut of 10 is hij er klaar mee en kunnen we verder wandelen.

Thuis maak ik tijd om met hem te spelen. Wanneer ik met hem speel, heb ik alle aandacht voor hem, en niet half voor mijn telefoon. Ik merk dat hij na 5 minuten spelen er ook klaar mee is en zelf zijn kleed weer opzoekt.

Na het wandelen krijgt hij zijn eten. Als hij daarna naar me gaat zitten staren en zacht piepen, stuur ik hem naar zijn mand en zo weet hij ‘nu niet’. Zonder te dralen draait hij zich om en gaat hij liggen. Dat we elkaar nu beter begrijpen en ik hem kan geven wat hij nodig heeft, zoals duidelijkheid en volle aandacht, geeft ons allebei een hoop rust.

Jitske van der Spoel werkt vanuit haar praktijk De Heemst en geeft spoorsupportsessie aan mensen en dieren.

Lees ook:
Ontmoet Nero, onze nieuwe huisgenoot uit Griekenland