Als ik door de stal loop, heb ik het idee dat ik een ouderwetse kringloopwinkel binnenloop. Lampen, vazen, een tafel, stoelen, kasten met keukengerei, pannen en een mixer, schoenen en dozen. Veel dozen. De koestal is onze opslagplaats. En wat hebben we een hoop spullen!
Ik herinner met het nog goed toen ik 8 jaar geleden met dochterlief van 2 jaar aan de hand naar Nederland kwam. Na een mooie tijd van 13 jaar in Suriname ging ik weer voor kou en ‘op tijd’-staan. Wat ik bij me had was een koffer. Later kwamen er zes kleine dozen die ik had laten verschepen. Dat was mijn leven, dat waren mijn spullen.
Dozen vol herinneringen
Wat een verschil met vandaag. Natuurlijk verhuizen we nu niet samen, maar is manlief met zijn hele hebben en houden er ook bij. En hebben mijn ouders ondertussen de zolder opgeruimd en al mijn oude spullen bij ons op zolder gestald. Ik zie dozen waarvan ik weet dat we ze 5 jaar geleden op zolder hebben gezet, en er nooit in hebben gekeken. Nu krijgen ze weer ongeopend een plekje. Deze dozen wil ik niet kwijt: ze bevatten herinneringen, brieven en foto’s die we ooit weer eens willen zien en lezen.
Dozen vol rommels
De ergste dozen zitten vol rommels uit de slaapkamer, de studeerkamer en de woonkamer: doosjes, briefjes, pennen, kralen, halve sieraden, stukken stof, nog te lezen boeken, potjes met zalfjes, enzovoort, enzovoort. Gelukkig is de koestal groot genoeg en wordt deze niet eerder dan volgend jaar verbouwd. Als deze dozen dan nog dicht zitten, gooi ik ze inclusief inhoud rechtstreeks in de container.
Ik mag hopen dat je je aan dat voornemen van dozen weggooien gehouden hebt. Als je verhuist, weet je pas echt hoeveel rommel je verzamelt. Pas als je van je hart een steen hebt gemaakt, en die dozen weggooit, zul je alleen maar opluchting voelen.