Daar stond hij voor het raam. Met grote ogen keek hij ons aan. In zijn bek bungelde een staartje. ‘Basje heeft een muis gevangen’, riep dochterlief. Basje gooide de muis op de grond, sleepte het met zijn pootje weer naar zich toe en zette zijn tanden er in. Die muis was dood.
Bas ging er bij liggen. Hij leek ons te zijn vergeten. We zagen hem druk kauwen. Langzaam verdween de muis helemaal in zijn bekje. Van achter het kapotte kattenluikje keek Lena jaloers toe. Zo’n hapje lustte zij ook wel. Maar helaas, Bas kauwde maar door en liet niks over. Met een sprong ging hij door het luik naar binnen. De grond waar hij zojuist nog lag was leeg. De muis verdwenen. In zijn buik.
Stoere muizenvanger
Tja, hiervoor is Basje aangenomen. Maar ik had niet verwacht dat hij zo snel met een muis zou aankomen. Na maanden doorgebracht te hebben in een hok in het asiel en vervolgens nog bij ons in de schuur, had ik verwacht dat hij het jagen was verleerd. Daarnaast worden hij en Lena elke dag verwend met brokjes, en dat bevalt ze prima. Want als ik ’s morgens de deur open doe, staat Bas al snorrend staat te wachten en lukt het hem om onhandig voor m’n voeten te lopen, op weg naar de zak met brokjes.
Wie had ook alweer gezegd dat niet-gesocialiseerde katten zich niet hechten? Volgens mij is Bas daar al volop mee bezig. Dochterlief mocht hem vanochtend, voordat hij een muis had gevangen, zelfs al even aanraken. Lena is anders. Zij kijkt lang de kat uit de boom, blijkbaar iets meer beschadigd in haar kittentijd. Zij moet minder van ons hebben. Maar wie weet wil ze nu ook een muis. Ben benieuwd wat er morgenochtend voor de deur ligt.
Geef een antwoord