Met de fietstassen gevuld met plastic bakjes, toog ik zaterdagochtend naar de markt. Op weg naar mijn doel dat ik mezelf in mijn vorige blog gesteld had: afvalvrij boodschappen doen op de markt. Ik was een klein beetje zenuwachtig. Hoe zouden de verkopers op de markt reageren op al mijn bakjes en tassen?
Ik begon veilig: bij de fruitkraam. Ik vertelde dat ik geen papieren of plastic zakjes wilde hebben, en dat ze de sinaasappels direct in de fietstas kon doen. Geen probleem, ze werden per stuk verkocht, dus er hoefde niets gewogen te worden. Voor de bosbessen had ik een bakje bij me. Ook geen probleem. Ze woog het bakje, en vulde hem vervolgens met de bosbessen. Het ging goed tot het eind en ik wilde afrekenen. Voordat ze me het fruit overhandigde kwam daar dan toch de vraag: ‘Wilt u er een zakje bij?’
Sloffe broodjes?
Ook de notenboer ontving een bakje. Eerst voor de paranoten, en hij vulde deze bij met cashewnoten. De bakker vroeg ik om de broodjes in mijn eigen meegebrachte boodschappentas te doen. Zo zouden ze wel slof worden, waarschuwde de verkoopster mij. Maar ach, ik zou ze een uurtje later opeten, iets minder knapperig vind ik geen probleem.
Bij de vis aangekomen had ik alleen nog twee grote bakken over. Een voor de zoute haring, een voor een portie kibbeling voor mijn dochter. “Bezig met een nieuwe levensdoel?”, vroeg de visvrouw me. Ik legde uit dat ik geen afval meer wil produceren, en ze knikte begrijpelijk. Goed idee vond ze, want waarom neem je iets mee naar huis om het gelijk weg te gooien? Veel te weinig mensen nemen de moeite om een boodschappentas mee te nemen, was haar al opgevallen.
Thuisgekomen keek ik trots naar mijn opbrengst van de dag. Niks hoefde uitgepakt te worden. De bakjes verdwenen direct de (koel)kast in. De vis werd gelijk gegeten. Bijna afval-loos: toen ik het bakje kibbeling opende, zat er toch stiekem een plastic bakje met saus bij.
