Flashback: Het is 2013. Ik loop al lang met het idee om mijn leven radicaal om te gooien. Ik wil duurzaam leven. Ik wil mijn impact op onze aardbol minimaliseren. Ik ben de consumptie- en wegwerpeconomie zat. Ik wil zonnepanelen op het dak, een zonneboiler, een waterbesparende douchekop, biologisch eten, minimaliseren, de auto de deur uit, afvalvrij leven, blikjes en rommel van de straat opruimen, duurzame kleding dragen enz. Ik wil een levensstijl waar ik volledig achter sta en trots op ben.
Het is 2014: Ik wil het allemaal echt heel graag, maar ik heb nog steeds geen stap ondernomen. Hoe kan het, vraag ik me af, dat je iets wat je zo graag wil, niet doet? Het antwoord bleek simpel: mijn stap was te groot. Kilometers te groot.
Gedragsonderzoeker Ben Tichelaar schreef hier afgelopen zaterdag een mooie blog over in het NRC Handelsblad. “Waar hebben we het over? In plaats van het verzinnen van het zoveelste alles-of-niets voornemen – zoals: ik begin met hardlopen, elke week minstens tien kilometer – neem je je slechts voor om elke zaterdagochtend, als de wekker gaat, je hardloopkleren aan te trekken. Meer niet. Desnoods kruip je daarna weer in bed. In je sportkleding. (…) Helpt dat? Absoluut, zeggen de aanhangers. Want de tweede of derde zaterdag dat je in je sportkleding door het huis loopt, denk je: ik kan eigenlijk ook best een stukje gaan rennen. (…) De truc is om je wensen te vertalen naar een eerste stap die zo ridicuul klein is, dat je denkt: nou nou, dat is simpel. Dát kan ik wel.”
Hoe kan het, vraag ik me af, dat je iets wat je zo graag wilt, niet doet? Het antwoord bleek simpel: mijn stap was kilometers te groot.
Het is 2015: Het antwoord van Tichelaar is niet nieuw voor me. Mijn blog heet niet voor niets ‘elkedaggroener.nl’. Sinds mijn blog zet ik elke dag stapjes. Soms minuscuul kleine stapjes. Maar met als resultaat dat ik me steeds duurzamer gedraag. En ik ben al veel verder ben gekomen dan ik me in 2013 had kunnen indenken.
Geef een antwoord