Sinds vier dagen kijk ik anders naar mijn huis. Ik kan geen kamer binnenkomen of ik kijk even rond of ik spullen zie liggen die weg kunnen. Maar ik zie ze niet. Want alle spullen die ik zie zijn vertrouwd, en vertrouwde spullen doe ik niet zomaar weg.
Wil ik mijn huis opruimen, dan moet ik anders te werk zo lees op verschillende websites. Mijn huis in een minimalistische staat brengen, schijnt niet in een dag te gaan. De kans is zelfs klein dat ik het binnen een maand haal. Belangrijk is namelijk dat je het stap voor stap doet. Dus niet rigoureus het huis van boven tot onder leeghalen, maar nadenken bij elke stap die je zet.
Ik kies eerst een kamer uit die ik wil ‘minimaliseren’. Dat is de zolder. Maar onze zolder is groot en onoverzichtelijk door alle spullen die erin staan. Dus ik maak mijn cirkel nog iets kleiner: ik begin met de kast op zolder, de onderste plank. Eén voor één laat ik boeken, spelletjes en kaarten door mijn handen gaan. En elke keer stel ik mezelf opnieuw de vraag: gebruik ik dit nog? Wat voor waarde heeft het voor mij? Zal ik het missen als het er niet meer is? Kan ik het vervangen als ik het plotseling wel heel erg nodig heb? (Bijvoorbeeld door te kopen of te lenen van mijn moeder).
Alle spullen krijgen een nieuwe plek. Dat kan zijn in een doos voor de kringloopwinkel, in een vuilniszak voor de container, terug in de kast of in de doos ‘ik weet het echt niet’. Die laatste doos bewaar ik nog even. Zodat ik hem over een tijdje nog een keer kan doorlopen. En dan zal ik mezelf opnieuw de vraag stellen: zal ik het ooit missen?
Mijn doel voor volgend jaar is ook om minimalistischer te leven. Ik ga daarom binnenkort ook mijn kasten en zolder uitmesten. De spullen die ik nog even wil bewaren breng ik dan naar de opslag.