Vanaf vandaag verplaats ik me geruisloos, bewegingsloos en bijna voor niks. Ik ben namelijk de trotse bezitter van een elektrische scooter! Een tweedehands scooter, uiteraard. En wat is hij mooi! En wat is hij stil!
Voorzichtig geef ik een beetje gas. Ik heb vroeger nooit een brommer gehad en op die van mijn broer durfde ik niet. Onder toeziend oog van man- en dochterlief draai ik enigszins nerveus het sleuteltje om. Maar dan zoef ik, met slechts een klein hortje en stootje, weg. Dat gaat zo gek nog niet. Na één rondje door de straat staat mijn dochter al klaar om bij me achterop te springen. Dit keer rij ik gladjes weg. Meer dan gezoef van de banden en de wind om de oren horen we niet. Hoe leuk is het om al rijdend een normaal gesprek te kunnen voeren!
De elektrische scooter is een vervanging van mijn auto. Niet voor woon-werkverkeer, maar voor de wekelijkse ritjes met dochterlief naar atletiekbaan en zwembad. Net te ver voor op de fiets, vooral wanneer het straks vroeg donker is. Het dingetje rijdt 25 km per uur en zorgt ervoor dat we nooit wind tegen hebben. Daarnaast is er geen stank, geen hete uitlaat, geen bezoekjes aan een pompstation en geen CO2 uitstoot.
Maar zitten er dan geen nadelen aan? Jawel, dat is eigenlijk dezelfde stilte die ook zo prettig is. Niet alleen ik moet er aan wennen, ook de andere weggebruikers. Want niemand hoort me aankomen. Er zit wel een claxon op de scooter, maar die is zo hard dat ik er zelf van schrik, laat staan de fietser voor me. Dus straks maar even naar de fietsenzaak voor een ordinaire bel, zodat ik in het verkeer beleefd kan aangeven dat ik langszij kom.
Geef een antwoord