We hadden het er in het begin van ons project over gehad: manlief zou mij leren klussen. Verder dan een fietsband plakken ben ik nooit gekomen. Nu was mijn kans. Ik keek er naar uit. Het lijkt me heerlijk om een beetje handig te zijn.
We zijn een half jaar verder, en meer dan zand en stenen sjouwen en tegeltjes eraf trillen met een beiteltje aangesloten op een compressor, heb ik nog niet gedaan. Ik voel me nog niet echt ‘handig’. Tot ik vandaag zomaar een kans kreeg om echt te klussen. Manlief had namelijk vorige week bij een klap met de sloophamer per ongeluk de afvoer van de wasmachine geraakt. Dat zou hij nog wel even repareren. Maar vandaag, drie dagen later, ligt het er nog even kapot bij. En ik wil graag kleren wassen. Het is immers de beste droogdag van het jaar: die was moet naar buiten.
Met bouwtekening
‘Waarom doe je het niet zelf?’, appt manlief vanaf zijn werk. Zijn tweede appje is een bouwtekening. Althans, zo ziet het er voor mij uit. Het wordt gevolgd door een lijst met benodigdheden: een houtzaag (hoe ziet zoiets eruit en wat is het verschil met een ijzerzaag?), pvc buizen en bochten (deze heeft een dunne en een dikke kant, en deze twee dikke kanten, welke heb ik nodig), pvc lijm (heb ik daar een kwast bij nodig), schuurpapier (dat ken ik!).
Check YouTube
Braaf volg ik al zijn instructies op. Hoe moeilijk kan het zijn? Voor de zekerheid heeft hij er nog bij geschreven: zie YouTube. Want wat je niet weet, zoek je gewoon op. Alles staat online. En ja, ook hoe je een pvc-afvoerbuis met bochtjes in elkaar zet.
Een half uurtje later is het gefixt. Trots stuur ik een foto. Per direct krijg ik complimenten terug. Ik heb er een mooi bouwwerk van gemaakt. Wauw! Ik voel me een echte klusmuts! Op naar de volgende klus.