trouwen

Duurzame bruiloft: the day after

11 juli 2015 door Ageda Venema Leave a Comment

Het startschot van onze duurzame levensloop.

En dan is het allemaal zo maar weer voorbij. Na een half jaar van voorbereiden, kijk ik terug op een heerlijke bruiloft. En dankzij onze ceremoniemeester ook een zeer relaxte bruiloft. Ik ben er trots op dat mijn plan om er een duurzame bruiloft van te maken, goed is gelukt. En dat onze gasten het idee van een duurzame bruiloft ook waardeerden, bleek uit de vele reacties én de cadeautjes die ze meebrachten: zoals wijnglazen gemaakt van gerecycled glas, zaadbommetjes voor een weelderige en bij-vriendelijke bloementuin, en een mud biologische aardappelen.

Inmiddels heb ik mijn trouwjurk weer teruggebracht naar Twinkeltje, het leuke boetiekje dat trouwjurken verhuurt. Trots laat ik mijn ring van gerecycled goud zien aan iedereen die het maar wil zien. Mijn bruidsboeket van prachtige veldbloemen hangt op de kop te drogen. En ik geniet nog even na met een kopje heerlijke wildplukthee, ons huwelijksbedankje.

Laat deze duurzame bruiloft het begin zijn van een duurzame relatie.

Een wild én duurzaam bruidsboeket

6 juli 2015 door Ageda Venema Leave a Comment

Ik kreeg van jullie verschillende tips voor een mooi en duurzaam bruidsboeket: een enkele Hortensia, een Artisjokkenhart, een bos wilde Margrieten. Dank voor alle tips, ik vind ze geweldig.

De keuze voor een bruidsboeket is niet makkelijk. Het moet passen bij de kleur van je jurk, maar vooral bij jezelf. Wordt het strak en rond, of wild en springerig?

Gelukkig is daar de bloemist. Bruidsboeketten heb je in alle soorten in maten zie ik al snel. Maar mijn eis is simpel: ik wil een duurzaam boeket met bloemen van het seizoen. Dat is niet moeilijk. De bloemist wijst ze aan: Kamille, Vrouwenmantel, Zeeuws knopje, Pioenroos, Lavendel, Hortensia, enz. Welke kleur ik ook kies, er valt wel een veldbloemenboeket van te maken. Ik kies voor paars/blauw én voor wild en springerig! En wacht nu vol (on)geduld op het resultaat.

1 gouden ketting maakt 2 gouden trouwringen

14 juni 2015 door Ageda Venema Leave a Comment

gouden ring — Dit was ooit een ketting. De andere helft hiervan zijn nu twee prachtige trouwringen.

Nog maar drie weken te gaan voor de bruiloft. Af en toe slaat de schrik me om het hart. Hebben we alles wel op tijd? Gelukkig konden we gisteren weer een to do’tje van de lijst schrappen: onze ringen hebben we opgehaald. Wat zien ze er mooi uit! En ze hebben ook nog eens een duurzaam tintje.

Van te voren hebben we geshopt, gegoogeld, gekeken en gevraagd: wat kunnen we om onze vingers dragen waar we een goed gevoel bij hebben? Naar de eerste de beste juwelier stappen en een gouden ring uitzoeken, past niet bij onze duurzame gedachte. Want goud is niet duurzaam. In de goudmijnen is vaak sprake van gedwongen arbeid dat fysiek zwaar is en vaak onveilig. Niet alleen door de slechte staat van de mijnen waarbij soms schachten instorten, maar ook door het gebruik van het giftige kwik.

Dus dachten we verder na: zilver, koper, zirkoon. Niet altijd is het winnen van de metalen een probleem, maar het proces om er het gewenste resultaat uit te krijgen wel. Denk aan de hoge smelttemperaturen die nodig zijn om het product te bewerken. Bij lood schijnt dat overigens geen probleem te zijn, maar ja, een loden ring aan mijn vinger zie ik ook niet zo zitten.

Toen we ook eenduidig nee zeiden tegen een getatoeëerde ring om onze vingers, kwamen we uit bij hergebruik. Dat we daar niet eerder aan gedacht hadden: trouwringen van gerecycled goud! Ik had nog een gouden ketting liggen die ik nooit draag, konden we die niet omsmelten? We vonden een aardige goudsmit in Groningen die dat voor ons wilde doen. En zie hier, twee prachtige ringen (hoe ze eruit zien, hou ik nog even 3 weken geheim).

Een gehuurde jurk en gerecyclede ringen. We gaan een leuke duurzame bruiloft tegemoet!

I said yes to the dress

3 mei 2015 door Ageda Venema Leave a Comment

Als ik dan toch ga trouwen, dan gewoon in een simpel jurkje. Want jurken, daar heb ik het niet zo mee. Ik ben een jeansmeisje. Ondanks alle verwoede pogingen van mijn moeder om me in jurk of rok te krijgen, mijn kast telt voornamelijk broeken. Toegegeven, er hangen ook twee rokken en twee jurken. De meesten zijn al ouder dan mijn dochter. Veel ouder, als ik er goed over nadenk. Of ik ze nog pas? Geen flauw idee, ik heb ze ook al heel lang niet gedragen.

Maar trouwen doe je dus in een jurk, wordt mij wijsgemaakt. Ik stelde nog voor om in onze hardloopkleren elkaar het ja-woord te geven. We hebben elkaar immers ontmoet bij de hardloopgroep en we lopen nog altijd vele kilometers samen. Maar nee, dat vond eigenlijk niemand een goed plan. Dus op de computer zoek ik naarstig naar een jurkje. Mijn aanstaande hangt op de bank, met een oog gericht naar het journaal, zijn andere op de iPad. “Kijk, in Groningen verhuren ze leuke cocktailjurken. Vind je dat wat?” vraag ik. Huren vind ik de meest duurzame manier, dus mijn besluit staat al vast. Even blijft het stil op de bank. Dan kijk mijn lief me aan en vraagt, “Oh, je wil geen trouwjurk?” Ik voel er bijna spijt in doorklinken. Dus ik verman me en zeg: “Als ze hier in de buurt ook trouwjurken verhuren, dan zal ik zeker eens kijken”, overtuigd van het feit dat dat soort winkels hier in het noorden zeer schaars zijn. Maar lang hoefde ik niet te zoeken op internet; nog geen half uur hiervandaan, is een uiterst leuk boetiekje…

Op een woensdagavond stap ik met mijn moeder en aankomende bonusdochters in de auto op weg naar ’t Twinkeltje in Geesbrug, niet ver van Hoogeveen. De website beloofde mooie bruidsjurken. Te koop én te huur. Ik laat de eigenaresse al gelijk weten dat ik echt alleen wil passen en dat ik nog hard twijfel of ik in een echte trouwjurk wil trouwen. Ze vindt het allemaal prima. “Je moet je er goed in voelen”, vertrouwt ze me toe. Maar wat ik niet had verwacht, gebeurt. Al bij de eerste de beste jurk die ik aantrek, overvalt me een gevoel. Een gevoel van een sprookje, waarschijnlijk een beetje zo’n gevoel dat dochterlief heeft als ze haar paarse prinsessenjurk aantrekt. Voor even een échte prinses. Een trouwjurk maakt je bijzonder. Als ik dan ook nog eens de oohs en aahs aanhoor van mijn publiek, ben ik eigenlijk al direct om. Het wordt een trouwjurk. En nog wit ook.

ps: de jurk op de foto is uiteraard niet mijn jurk. Die blijft nog even geheim.

En ik zei JA!

25 maart 2015 door Ageda Venema Leave a Comment

hartje Ik ga trouwen! Vriendlief ging netjes voor me door zijn knieën en keek me met zijn grote trouwe ogen aan. Of ik alsjeblieft….

Het kwam zo geheel onverwacht, dat ik even naar adem stond te happen. Het was onze laatste dag van onze vakantie in Suriname. ’s Avonds zaten we te borrelen met mijn vrienden, toen mijn (op dat moment nog niet) aanstaande man even het woord vroeg. Niet geheel ongewoon, hij is altijd zo galant om mensen te bedanken die goed voor ons hebben gezorgd. Een eigenschap die ik waarlijk ontbeer. Hij begon inderdaad met het bedanken, maar ik zag dat hij het steeds warmer kreeg. Op zich ook niet vreemd, want zelfs in de avond blijft de temperatuur in Suriname hangen op 28 graden. Toen hij echter ook nog naar woorden ging zoeken en mij wel heel diep aankeek, begon ook ik het warm te krijgen. ‘Hij zal toch niet…’ dacht ik nog. Maar voordat ik het wist, pakte hij mijn hand, keek me diep in de ogen en deed plechtig zijn aanzoek.

Het woordje ‘trouwen’ heeft nooit op mijn bucketlist gestaan. Ik zie mijzelf niet in een witte jurk (eigenlijk helemaal niet in een jurk, maar dat terzijde) elkaar plechtig van alles en nog wat beloven, vervolgens dansen op een te luide band en om 24.00 uur broodjes kaas uitdelen. Zo herinner ik mij tenminste de bruiloften van vroeger. Daarnaast, de manier waarop we samenleefden vond ik eigenlijk wel prima. We hadden vastgelegd wat vastgelegd moest worden en dat gaf mij al het gevoel van ‘tot in den eeuwigheid’.

“Had je dit niet eerst met mij kunnen overleggen?”, schoot het dan ook door mij heen toen hij mijn hand pakte. We nemen immers geen enkele beslissing zonder overleg. Maar er is natuurlijk weinig romantisch aan een aanzoek waarover we eerst flink hebben zetten discussiëren. Ik verdrong de gedachte en zei volmondig ‘ja’.

Zo zij het: we gaan trouwen. Maar ik zou ik niet zijn om me af te vragen of trouwen wel zo’n duurzame aangelegenheid is. Ik dacht gelijk aan ringen van goud uit onveilige, milieuvervuiling veroorzakende mijnen, een nieuwe glanzende witte jurk waar kinderhandjes hard aan hebben zitten werken voor amper een droog stuk brood en een bruidstaart vol suiker waarvan de helft in de vuilnisbak belandt. Dus ik stelde een voorwaarde aan onze grote dag: ik wil een duurzame bruiloft! Mijn aanstaande keek me even bedenkelijk aan, lachte me vervolgens toe en zei. ‘Zolang je maar met me wil trouwen, vind ik alles goed.’

En langzaamaan begin ik nu te wennen aan het idee dat we straks in het ‘echt’ zijn. Ik heb er zin in!