verhuizen

Van woongenot naar leefgenot

12 oktober 2016 door Ageda Venema Leave a Comment

You don’t know what you’ve got till it’s gone… Een regel uit het nummer Big Yellow Taxi. Maar ook een zin die oh zo toepasselijk is op onze situatie. Wat een woongenot hebben we altijd gehad. De verwarming die ’s morgens op het gewenste moment aanslaat zodat het behaaglijk is tegen de tijd dat wij op onze blote voeten beneden komen. Altijd warm water bij de hand. Iets opwarmen in de magnetron, iets bakken in de oven. Vuile vaat in de vaatwasser. En (bijna) altijd alles bij de hand.

En dan ga je van 135 m² woongenot naar zo’n 35 m². Waar moet ik heen met onze spullen? Ik ben werkelijk alles kwijt. En vind ik iets wel, dan heb ik geen plek om het op te bergen. Elke vierkante centimeter in onze stacaravan is bezet. In onze slaapkamers kunnen we onze kont niet keren. En dan staat er alleen maar een bed!

Zuinig met gas

Koken doen we op propaan, want de caravan heeft altijd op een camping gestaan. Een nieuwe fles is duur, dus letten we extra op ons gasgebruik: de geiser gaat alleen aan als we warm water nodig hebben. Lees: douchen en afwassen. ’s Morgensvroeg zet manlief (tot nu toe, en ik hoop nog heel lang) handmatig de gaskachel aan die de kamer een beetje voorverwarmt. Een elektrisch kacheltje zorgt ’s nachts voor een stabiele temperatuur van 12 graden. Zodra we thuis zijn gaan de schoenen uit en de sloffen aan. En een dik vest.

Ruzie wie moet afwassen

Afwassen doen we ouderwets met de hand. Een beetje wennen, want het aanrecht staat bij drie kopjes al vol. En voor zo weinig vaat gaat de geiser niet aan. En we maken weer ouderwets ruzie over wie wast en wie droogt. ’s Avonds maar wat eerder onder de wol. De lakens voelen akelig koud, maar worden door onze eigen temperatuur snel warm. Na een half uurtje gaan de sokken uit. Het dekbed ligt er al op, met eroverheen een groot, dik deken.

Luxe waarderen

Het klinkt als een hoop geklaag. Maar dat is het niet. Het is een openbaring om erachter te komen hoe we gewend zijn aan onze luxe, en deze vaak vergeten te waarderen. En dat je ook heel goed een tandje lager kunt leven, zonder daar direct hopeloos van te worden. We wennen snel aan de nieuwe situatie en genieten van dat waar we al heel lang naar uitkeken: vrijheid!

Verhuizen: het wordt echt tijd om de dozen in te pakken

2 oktober 2016 door Ageda Venema 1 Comment

Het ziet er niet uit dat jullie volgende week al gaan verhuizen, zegt een vriend die op bezoek is in ons oude huis. Hij heeft gelijk. Het ziet eruit alsof we hier nog jaren zullen blijven wonen; alles staat nog op zijn plek, schilderijen hangen nog aan de muur.

Toch verhuizen we volgende week naar ons nieuwe bouwval. En we zullen overwinteren in de stacaravan ernaast. Het is dan ook niet zo dat we nog helemáál niks gedaan hebben voor de verhuizing. Toen we ons huis te koop zetten, plaatsten we al veel spullen op Marktplaats of brachten het naar de kringloopwinkel. We hadden simpelweg geen plek om ons huis ‘netjes’ te tonen met zoveel spullen er in. Maar ik geef toe dat we sinds die tijd weinig meer gedaan hebben.

Spullen opslaan

Misschien ligt het wel aan het feit dat het een bijzondere verhuizing is. Want we gaan niet in een kant en klaar afgetimmerd huis wonen. We kunnen voorlopig maar weinig spullen kwijt. Het overgrote deel moet worden opgeslagen. Dat kan in de koestal. Ruimte zat, maar het is er ook koud, en er lopen spinnen en vast ook muizen. We brengen daar dus niet alles naar toe. Want het zou toch zonde zijn als ik volgend jaar merk dat uit elk fotoalbum een hapje is genomen, of dat onze zomerkleding tochtiger is geworden. Deze kwetsbare spullen mogen we gelukkig bij mijn ouders op zolder plaatsen. Ook daar is het koud, maar geen muis die erin komt. En aangezien al mijn oude schoolspulletjes er al vele jaren liggen, blijft het er vast goed.

Met nog een week voor de boeg is het nu wel echt tijd voor actie. We zullen per kamer aan de slag moeten. De dozen selecteren we op: 1. Stacaravan 2. Koestal 3. Ouders 4. Kringloop. Met keuken, woonkamer, werkkamer, 2 slaapkamers, zolder en garage kunnen we het deze week net redden.

Noaberschap en Drents praoten

19 augustus 2016 door Ageda Venema Leave a Comment

We wonen straks hemelsbreed slechts een kilometer verderop, maar het is een verschil van dag en nacht. Het verschil tussen wonen in een stad en wonen in een dorp.

Drents praoten

De taal alleen al is anders. Ik hoor mensen gezellig Drents praten. En dat geeft mij direct een thuisgevoel. Mijn ouders spraken thuis altijd netjes Nederlands, maar een switch naar het dialect was snel gemaakt als bijvoorbeeld de buurman even langskwam. Het valt me eigenlijk nu pas op dat de meeste mensen die ik ken uit de stad, geen dialect spreken.

Noaberschap

We wonen er nog niet eens en we kennen al een groot deel van de buurt. Contact maken verloopt vele malen makkelijker dan wanneer je in de stad komt wonen. De buren zijn belangrijk als je buiten de stad woont. Noaberschap noemen ze dat hier. Deze vorm van burenhulp was vooral vroeger erg belangrijk, omdat de bewoners van dorpen en afgelegen boerderijen niet altijd konden rekenen op de openbare voorzieningen.

Gelukkig bestaat het nog steeds en we rollen er ook helemaal vanzelf in. Buurman één helpt met zijn heftruck betonplaten weg te halen, buurman twee heeft wel een aanhangwagen en buurman drie pompt met de waterpomp achter zijn grote tractor even de kelder leeg. Geld hiervoor vragen? Nee, dat doet niemand. ‘Doar drink’n we wel een borrel op’, is het antwoord.