elkedaggroener

Het scrabble alfabet, bierkratjes, houten bordjes met tekst, keukenrolhouders met een koe, kaartjes en hapjesplanken. Je kan het zo gek niet bedenken of het wordt op zorgboerderij De Hanse Hof gemaakt. Altijd van resthout: oude pallets en planken of gesnoeide takken. Afval kennen ze niet op De Hanse Hof. Alles kent wel weer een nieuwe bestemming.

Een aantal deelnemers werkt op de boerderij. Zij onderhouden het erf, voeren de dieren en helpen in de groentetuin. Een ander deel is creatief bezig. Ze koken, timmeren, zagen, tekenen of schilderen. Wat ze leuk vinden en waar ze goed in zijn. Want op de Hanse Hof wordt niet gekeken naar de beperking van de deelnemers, maar naar hun mogelijkheden. Hier vinden jongeren en volwassenen met autisme, een verstandelijke beperking en/of psychische problemen een zinvolle dagbesteding. Voor sommigen is het zelfs een opstapje naar de reguliere arbeidsmarkt.

Werken mét de natuur

De boerderij heeft circa 15 hectare land. Buiten in de wei lopen koeien van het ras Hereford. Deze koeien staan bekend om hun karakteristieke kop en sociale karakter. In de stal met aangrenzend buitenverblijf scharrelen Bentheimer varkens rond. Verder vind je hier paarden, schapen en konijnen. Achter op het erf staat een grote kas waar het hele jaar door groente in wordt verbouwen. Voor op het erf is de groentetuin aangelegd. Er wordt hier gewerkt mét de natuur samen. In de boerderijwinkel worden de producten van de boerderij verkocht.

Ik werk hier nu al ruim drie jaar als vrijwilliger. Een dag in de week. Elke week kijk ik opnieuw uit naar deze dag, want het is een heerlijke plek om te mogen werken. Het mooiste is het gevoel dat iedereen gelijk is. Het is een plek waar we samenwerken en elkaar versterken: de deelnemers, vrijwilligers en begeleiders. Elk moment en waar mogelijk, intern en met andere (zorg)bedrijven. Het plaatje past precies in hoe ik naar de wereld kijk: een wereld waar we het samen doen, waar we ruilen en delen. En waar we kunnen doen waar we goed in zijn en plezier in hebben.

Houten bordjes

Op de boerderijwinkel verkopen we vlees van onze eigen koeien en varkens, eieren van de kippen en groente en fruit uit de tuin. En de vele houtproducten die we maken, zoals leuke houten bordjes met tekst. Het geld dat ermee verdiend wordt, gaat weer terug in het verder ontwikkelen en uitbreiden van de zorgboerderij.

Om een grotere markt te vinden verkoop ik in mijn webshop een deel van de producten. Want ik vind ze helemaal geweldig. Alles is met de hand gemaakt. Geen product is hetzelfde. Kenmerkend is dat het ‘ruwe’ producten zijn. Met de hand gefiguurzaagd en gladgeschaafd. Dat maakt elk product uniek.

In mijn webshop verkoop ik prachtige kaarsen die zijn gemaakt van kaarsresten. Op en top circulair. De kaarsen worden gemaakt in Kaarsenatelier Super Mirthe’s Lichtpuntjes. Een bijzonder bedrijf met een bijzonder verhaal. Eigenaresse Liedeke van Spronsen begon met het maken van kaarsen na het overlijden van haar dochtertje Mirthe. Zij overleed op 4-jarige leeftijd een hersentumor. Met het maken van deze kleurrijke kaarsen kreeg Liedeke een missie: Mirthe’s naam verspreiden.

In het atelier is Liedeke bezig met het ‘opschenken’ van een aantal hartenkaarsen. “We besteden veel zorg aan het maken van de kaarsen. Doordat we geduldig en vaak opschenken, hebben de kaarsen veel branduren.” Terwijl ze door schenkt, haalt ze herinneringen op. Ze ziet zichzelf weer aan de keukentafel zitten met haar broers en haar moeder. In lege ranjablikken maken ze dompelkaarsen van kaarsresten. Of eierdoppen van wc-rollen. “Thuis waren we heel erg creatief. Mijn moeder zat in de bijstand. Er was niet veel geld, maar zij wist altijd van restmaterialen weer iets nieuws te maken. Het was een fijne meditatieve bezigheid waar ik met veel plezier aan terugdenk.”

Het verhaal van Mirthe

Liedeke krijgt samen met haar toenmalige partner twee prachtige kinderen: Mirthe en Lars. Als Mirthe 2 jaar is wordt er bij haar een hersentumor ontdekt. Liedeke’s wereld staat op zijn kop. “Ik werkte als zelfstandige in de zorg. De hersentumor bij Mirthe was een agressieve. Ik kwam er al snel achter dat ik mijn werk in de zorg niet kon en niet wilde combineren met de zorg voor mijn dochtertje. Ik wilde bij Mirthe zijn. Elke herinnering die ik met haar kon maken, was er een. Als zelfstandige had ik echter geen vangnet en dat betekende dat we in de bijstand terechtkwamen.”
Mirthe werd na een behandeling van een half jaar schoon verklaard. “Maar door die behandeling was ze inmiddels meervoudig gehandicapt, ze kon nog maar heel weinig. En helaas, niet veel later kwam de kanker weer terug. We zijn nog een behandeling gestart, maar dat werkte niet voor haar. Ze was vier toen ze overleed.”

Vorm van meditatie

“Na het overlijden van Mirthe was mijn energie op. Tegelijkertijd kwamen de muren op me af. Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest. Toen ben ik, net als vroeger, aan de keukentafel gaan zitten en begon ik met het maken van kaarsen van kaarsresten. Het was een vorm van meditatie. Ik had op dat moment het gevoel dat ik niks kon en niks waard was. Ik was heel onzeker. Maar kaarsen maken kon ik wel.” Op haar blog, die Liedeke bijhield vanaf het moment dat Mirthe ziek werd, schreef ze op een bepaald moment dat ze was begonnen met het maken van kaarsen van kaarsresten. “Daar kreeg ik heel veel reacties op en mensen brachten me spontaan kaarsresten. Ik ben er nooit meer mee gestopt.”

Kaarsresten van overal

Nu, 5 jaar later, heeft Liedeke haar eigen atelier. Dat ze zover is gekomen, durfde ze niet te dromen. “Ik dacht dat het onmogelijk was om hier mijn boterham mee te verdienen, want waar haal ik zoveel kaarsresten vandaan? Maar die resten blijven komen. Waar vandaan? Overal vandaan. Via Facebook, kennissen en vrienden sturen mensen ze naar me op. De ene keer heeft iemand een auto vol, de andere keer een enkel doosje. We hebben nog nooit een tekort gehad aan kaarsresten.”

De kaarsen van kaarsresten zijn nu haar handelsmerk. “Ik begon met kaarsresten omdat ik niks anders had. Na Mirthe’s dood zaten we nog steeds in de bijstand. Het was voor ons overleven, ik had geen geld om op een andere manier kaarsen te maken. En nu wil ik niet meer anders. Ik vind het heel belangrijk dat we bewust omgaan met materialen. Er wordt al zo ontzettend veel weggegooid. Dan vind ik het stoer dat ik kan laten zien dat je van afval, want kaarsresten is voor veel mensen afval, weer een mooi en kwalitatief goed product kunt maken. Ik vertik het daarom ook om kaarsen in te kopen.” Ook het verpakkingsmateriaal en de doosjes waarin ze de kaarsen verstuurt, zijn tweedehands. En voor het filteren van de kaarsresten gebruikt ze oude panty’s.

Re-integreren

Voor haarzelf betekende het maken van kaarsen dat ze langzaamaan weer terugkwam op de arbeidsmarkt. Het is een belangrijke omslag geweest in haar leven. En deze ervaring wil ze doorgeven aan anderen. “Ik ben eindelijk zover dat ik weer mijn eigen geld verdien. Met mijn bedrijf help ik nu ook mensen die willen re-integreren. Zij hebben om welke reden dan ook een afstand tot de arbeidsmarkt, en willen die afstand verkleinen. Als je een tijdje niet hebt gewerkt, is het lang niet altijd makkelijk om zomaar weer part-time of fulltime aan de slag te gaan. In het kaarsenatelier kunnen ze rustig aan beginnen en het ritme weer terugvinden. En daarmee weer het gevoel te krijgen dat ze iets waard zijn. Dat is zo belangrijk!”

Van resthout maken ze hier houten bordjes en meer