Half februari was er een storm. Onze schuur waaide weg. Het was een oude schuur. Maar toch, we hadden nog grote plannen om hem op te knappen. En nu lag hij na de storm omver. Het hout in honderden stukjes. Muurtjes waren omver gevallen. Er zat een gat in de tuin.
Twee dagen later viel er heel veel regen. De kelder liep onder water. Het is geen grote kelder. Er staan wat tassen in, flessen wijn, een yoga matje, de aardappels en de uien. O ja, en de warmtepomp. Alles was zeiknat. De warmtepomp was afgeslagen. De hele ochtend werkte ik in de kou. En zette van tijd tot tijd het waterpompje aan om de kelder niet opnieuw onder te laten lopen. Het regende immers nog steeds.
Wat vond ik nu erger? De schuur of de kelder? In eerste instantie de kelder. Totdat de warmtepomp weer aansloeg. Gelukkig niks kapot. Na 2 dagen was het water gezakt en de kelder weer droog.
Toen zaten we nog met de schuur. Hij was wel oud, werd gestut door palen, een groot zeil diende als dak. Maar nu lag hij daar, de brokstukken her en der in de tuin. Elke dag als ik naar buiten ga, slaak ik een diepe zucht om de schuur. Elke dag herinnert me aan de storm.
Ik loop ook elke dag langs de kelder. De vloer is weer droog, de wijnflessen staan weer mooi op een rijtje. De ‘watersnoodramp’ die zich daar voltrok, ben ik al lang weer vergeten.
Zo gaat het ook een beetje met het milieu. Er voltrekt zich een ramp: een overstroming, een brand, een groot stuk van het tropisch regenwoud wordt gekapt. En we roepen ohh en aahh, dat mag niet gebeuren. Maar zodra het uit het nieuws is verdwenen, zijn we het weer vergeten.
De mensen die in het rampgebied wonen, zullen het niet vergeten. Want de ellende zien ze elke dag terug.
Is dat de reden dat het zo moeilijk is om in actie te komen tegen klimaatverandering? Om stappen te nemen om duurzamer te leven? Zijn we het, zodra het van ons netvlies is verdwenen, weer vergeten wat er is gebeurd?
Wat denk jij?
Lees ook:
Geef een reactie