Wonen op een groot erf is prachtig. De ruimte, de rust, het uitzicht. We zitten niet tegen een schutting te kijken die ons scheidt van de buren. We hoeven niet op gedempte toon te praten. Als ik manlief niet direct kan vinden kan ik zelfs hard roepen. We storen helemaal niemand.
Hij het huis, ik de tuin
Terwijl manlief zich op het huis stort, ontferm ik me over de tuin. Tuinonderhoud klinkt bij ons makkelijker dan het is. Niet dat we een moeilijke tuin hebben: er staan voornamelijk bomen en brandnetels. En gras. Veel gras. Het is vooral de omvang die me doet duizelen.
De oude kippenren te lijf
E
n dan is de eerste vraag: waar begin ik. Want met 5000 m2 grond zijn er veel plekjes waar ik kan beginnen. Samen met mijn moeder besluit ik om eerst de oude kippenren te lijf te gaan. Tenminste, aan het gaas te zien neem ik aan dat dit de kippenren was. Verrotte balken, gescheurd gaas en hardnekkig prikkeldraad sleuren we aan de kant. Het zweet druipt over onze ruggen. Vervolgens gaan we de brandnetels te lijf. 
Hoewel we goed ingepakt zijn, met lange broek, lange mouwen en handschoenen aan, weten de krengen toch regelmatig onze huid te raken. Of gewoon dwars door de handschoenen heen te prikken. Die avond zullen we nog vaak zitten te krabben.
Gras en brandnetels
De tweede klus is grasmaaien. Voor het huis kan je spreken van een gazon. Het ziet er aardig uit en is redelijk kort. Achter op het erf is er eerder sprake van een weiland. Het gras is hoog en stug. En ook hier staan veel brandnetels. Stoer haal ik onze elektrische grasmaaier uit de garage. Dit varkentje zal ik eigenhandig wassen. Terwijl eigenlijk iedereen mij voor gek uitmaakt (‘dat doe je toch op een zitmaaier’, ‘neem schapen’) begin ik aan de klus. Het duurt een paar uurtjes en ik heb blaren op de handen, maar het resultaat is naar volle tevredenheid. Weiland één is gekortwiekt. Op naar weiland twee!
