Gisteravond stond hij daar: Sting. De man met de gouden stem. Nog altijd, hoewel hij de 60 al gepasseerd is. Samen met Paul Simon zong hij zijn mooiste nummers, en die van Paul Simon uiteraard.
Verliefd was ik nooit op mijn idool, maar van zijn stem kon ik eindeloos genieten. En nog altijd.
Ik had grootse plannen om ons uitje naar de Ziggodome zo duurzaam mogelijk te maken. Maar dat lukte dit keer van geen kant. We zaten al bijna in de trein toen we ons realiseerden dat de laatste trein naar Assen die avond om half 11 vertrok. Dat gaf ons de keuze: het einde van het concert missen, of eindeloos door Amsterdam dwalen en de eerste trein van 4 uur in de ochtend pakken. Het werd de auto.
Een hapje eten deden we in een toko waar ze heerlijke Surinaamse roti verkochten, verpakt in folie en geserveerd met plastic wegwerp bestek. In de Ziggodome dronk ik bier in een grote plastic beker die eveneens in de vuilnisbak verdween.
Nee, duurzaam was de avond niet, maar Sting was keigaaf!