Zodra de dagen korter worden, krijg ik sterk de behoefte aan huiselijkheid. En dat wil bij mij zeggen: mezelf op de bank nestelen om gezellig te gaan breien. Dankzij het geduld van mijn moeder vroeger kan ik dat nu zo ongeveer met mijn ogen dicht. Niet dat ik mijn ogen erbij sluit, maar ik kan dus ook televisie kijken en breien tegelijk. Of gewoon meedoen in een discussie, zonder een steek te laten vallen.
Blaren op mijn handen
Een trui breien vind ik echter nog wel een opgave. Het duurt best lang voordat zo’n voor- en achterpand klaar zijn. Maar zolang de temperatuur buiten nog boven de tien graden was, had ik geen haast. Tot afgelopen week dus. In een keer is de wereld hier wit en schaatsen de kinderen op straat. Ik heb de afgelopen dagen de blaren op mijn handen gebreid, om op tijd mijn vest af te krijgen. Morgen voorspellen ze dooi en 6 graden. Maar ik denk dat ook dan dit vest zeer aangenaam zal zijn.
Eindelijk, hij is klaar. De winter is al bijna voorbij, warme truiendag is al verleden tijd. Maar of het nu gaat vriezen of dooien, mijn dikke wintertrui is klaar. En hij zit heerlijk!