Een van de redenen waarom ik minder vlees eet, is dat het veevoer dat de dieren krijgen uit Zuid-Amerikaans soja bestaat. Om deze soja te telen worden immense stukken tropisch regenwoud gekapt, boeren van hun land verdreven en de gifspuit gulzig gebruikt. Maar het kan ook anders. Dat laat Milieudefensie zien.
Lokaal veevoer
In Nederland zijn inmiddels projecten gestart om het veevoer dichtbij te verbouwen. In Nederland of elders in Europa. Milieudefensie startte een aantal pilotprojecten. Op hun website lees je een mooi overzichtelijk verhaal over de nadelen van soja, en over Nederlandse boeren die het aandurven om in te zetten op lokaal veevoer.
Oerwoudvrij
Zoals de oerwoudvrije GIJS-eieren van boer David, en het oerwoudvrije kaas van boer John en boer Gerjo. Dat is een hele grote, en niet altijd even makkelijke stap. De boeren vertellen hoe ze het toch is gelukt, tegen welke problemen ze aanliepen, waarom ze zijn overgestapt en welk advies ze andere boeren meegeven. En over een ding zijn ze het eens: we moeten toe naar een kleinere veestapel.
Gijs-eieren en Aurora kaas
En wat kunnen we er zelf aan doen om dit proces een beetje te versnellen? Door bijvoorbeeld Gijs-eieren of Aurora-kaas te kopen. Of door de petitie van milieudefensie te tekenen, zodat meer boeren over de streep worden getrokken.
Oorzaak van de branden is deels te wijten aan de ongelukjes die gebeuren bij boeren die hun kostgrondjes verbranden om de vruchtbare as te gebruiken voor hun rijstvelden. Dan gaat niet alleen hun eigen bos verloren, vaak secundair bos dat al een keer is aangeplant, maar gaat soms ook stukken primair bos (het oerbos) in vlammen op.
Ik vind het geweldig dat het deze mensen is gelukt hun duurzame organisatie op te starten, mede dankzij de steun van jou en mij.
Het is al donker als ik aanbel. Betsy doet open en geeft me twee warme en heerlijk geurende bakjes. Inhoud: hutspot met verse worst. Nee, Betsy is niet mijn moeder, en ook geen restauranthoudster. Betsy woont in de buurt. Tot vandaag was ze nog een onbekende, nu behoort ze tot mijn favoriet koks van 
Koop ik in de winter sperzieboontjes uit Kenia of uit Nederland? Wat is duurzamer, groente uit blik of uit glas? En als ik kies voor soja, ben ik dan medeschuldig aan vernietiging van het tropisch regenwoud? Het zijn van die vragen die mij bezighouden, omdat ik graag zo duurzaam mogelijk wil eten. Maar antwoorden zijn niet zo makkelijk te vinden.
Wat is het mooie aan het boek? Ze gaat de uitdaging niet uit de weg om ook de voors en tegen van biologisch eten aan te geven. Ze legt ook uit waarom duurzaam eten niet per definitie duurder is, zolang je maar je groente en fruit van het seizoen koopt, lokaal geteeld, onbewerkt, onverpakt of in grote verpakkingen. Maar ze stelt zich ook de vraag: hoe zit het met de voetafdruk van vleesvervangers, van soja, eieren, vis, noten en zaden, peulvruchten, kaas en paddenstoelen?
Seitanwraps (milieubelasting: vier voetjes)
Yes, ik heb weer een oplossing gevonden voor een al lang storend probleem: het gebruik van aluminiumfolie of vershoudplastic. Want wat doe je met een stuk appeltaart, een halve quiche, een stuk appel of een paar plakken brood? Juist, die verpak je in plastic, zodat ze de volgende dag nog lekker vers smaken. Kleine dingen passen natuurlijk makkelijk in een bakje, maar met die halve quiche was het toch een beetje behelpen. Tot ik Bee’s wrap tegenkwam. Een velletje, gemaakt van biologisch katoen, bijenwas, jojoba olie en boomhars.
et ziet er stug uit, maar dankzij de warmte van je handen kan je het over elke vorm heen draperen. Zodra de wrap afkoelt, blijft het gewoon in de vorm zitten waarin je het hebt geplooid. Het sluit het product lucht- en waterdicht af. Bee’s wrap is geschikt voor brood, kaas, groente en fruit of gewoon over een schaal. Echter niet voor vlees. Na gebruik was je het simpel af met koud water en een beetje afwasmiddel. De vellen kun je zeker een jaar lang hergebruiken voordat het zijn werking verliest.
