Afgelopen week zag ik op Netflix een mooie documentaire over minimalisme: Minimalism: A Documentary About the Important Things. In deze documentaire staat ‘minder is meer’ centraal. Je ziet hoe de beweging van minimalisme op gang komt.
In de verschillende interviews worden rake dingen gezegd. Materialisme maakt niet gelukkig, is de boodschap. Of zoals een quote in de film zegt: ‘Minimalisme gaat niet over het wegdoen van je spullen, het gaat om je leven weer zelf in de hand te krijgen’
Kijk hier de trailer




Het kost me soms aardig wat moeite. Weggooien is niet makkelijk. Wat als ik spijt krijg? Maar van de meeste spullen die door mijn handen glijden had ik eerlijk gezegd geen flauw idee dat ik ze nog had. Pas op het moment dat ik ze uit de doos haal denk ik: o ja, dat heb ik ook nog. Dat is van toen, en toen. Om vervolgens een gevoel op te roepen die even snel weer verdwijnt op het moment dat ik de herinnering terug in de doos leg.


Einde van de maand. Mooi moment om terug te kijken op de eerste maand van 2016, tevens de eerste maand van het jaar waarin ik niks heb gekocht. Wat heeft het me opgeleverd?
Niks kopen, een jaar lang. Dat plan bedacht ik nog zo even aan het einde van het jaar. Tot nu toe heeft het geen enkel probleem opgeleverd. Geen last van ‘aandrang’ gehad. Maar nu zit ik even te dubben: over drie dagen is dochterlief jarig en ik denk dat ze wel een cadeautje verwacht. Wat doe je dan als je niks wilt kopen?
Ik lig in bed en kijk tevreden rond in onze slaapkamer. Ik zie de foto die gemaakt is op onze trouwdag en aan de muur hangt een foto van onze stralende dochter. Ik vind het heerlijk hier. De ruimte straalt rust en geluk uit.
Ik wist wat er moest gebeuren. Ik wilde mijn leven niet meer opvullen met alleen maar materialisme. Ik wilde niet meer spullen kopen om me er vervolgens maar een paar dagen gelukkig door te voelen. Ik wilde het anders. Ik wilde meer verdieping. Ik wilde geen onnodige ballast meer om me heen. Stuk voor stuk heb ik alle accessoires en onnodige spullen in huis in dozen gezet. Elke kamer heb ik doorgespit, totdat ik niets meer vond dat geen waarde voor me had.
De slaapkamerdeur gaat zachtjes open. Het is mijn dochter van drie die vraagt of ze bij me mag liggen. “Tuurlijk schat”, antwoord ik haar, “hier is ruimte zat.” Terwijl ze haar tegen me aan nestelt, en ik mijn armen om haar heen sluit, weet ik het zeker. Hier kan geen enkele accessoire tegenop…
Nu de auto de deur uit is, val ik een beetje in een gat. Mijn auto verkopen is tot nu toe de meest duurzame stap die ik zette. What’s next?