documentaire

Meer weten over voedselverspilling? Bekijk dan eens de documentaire Global Waste, the scandal of food waste, van Tristram Stuart, dé activist tegen voedselverspilling.

Schrijver en activist tegen voedselverspilling Tristram Stuart vertelt in Global Waste het verhaal van voedselverspilling over de hele wereld. Gevoelens van schaamte overvielen me. Want al doe ik mijn uiterste best om geen voedsel te verspillen, het is duidelijk dat voordat ik mijn voedsel uit de winkel haal, er al heel veel is verspild. Economische zelfmoord, noemt Stuart het, want eten weggooien kost ook enorm veel geld.

Het feit dat er eten wordt geproduceerd naar ‘esthetische’ normen, stoort me nog het meest. Omdat wij geen vlekjes op een banaan willen, alleen rechte komkommers kopen en graag goedgevulde schappen in de supermarkt zien, wordt er dagelijks tonnen en tonnen voedsel weggegooid.

Brood van gisteren, vandaag in de container

Stuart laat het zien aan de hand van een aantal voorbeelden. Hij is op bezoek in een Franse supermarkt (de enige die hem binnenlaat en er openhartig over wil vertellen), waar hij laat zien dat brood dat gisteren is gebakken, vandaag al weer wordt weggegooid. Kazen, die de meeste medewerkers niet eens kunnen betalen, gaan met pakjes tegelijk de container in. Jaarlijks gooien de Franse supermarkten voor 850 miljoen euro aan eten weg.

Bananen: de juiste kromming

Ecuador is het land van de bananen. Na de oogst worden de bananen onderverdeeld in eerste en tweede klasse. De eerste klasse gaat naar Amerika en Europa. Deze bananen hebben geen enkel vlekje en exact de juiste kromming (ja ja, die wordt echt gemeten). De tweede klas naar andere landen in Latijns Amerika. O ja, en dan is er nog een derde klasse: die wordt gevoerd aan de dieren. Of weggegooid. Een land dat afhankelijk is van zijn bananenexport gooit zo een groot deel van zijn inkomsten weg. Omdat wij ze niet willen. Ons verlangen naar perfect fruit schaadt de productielanden. Dit geldt niet alleen voor de bananen uit Ecuador, maar ook voor de aardbeien uit Marokko, de boontjes uit Kenia, enz.

Het kan ook anders

Stuart bezoekt ook India en Japan. India heeft een ander probleem: het is niet zozeer dat de mensen het niet willen, maar de logistiek is hopeloos. Dagelijks rot 150 ton voedsel weg, tijdens het transport of onder de zinderende zon.  In Japan ziet Stuart dat het ook anders kan. Dit land is voor ruim 60% afhankelijk van import, en dan gooi je blijkbaar toch niet zo snel iets weg. Een grote winkel verzamelt alle etensafval apart, en brengt dit naar een bedrijf waar het allemaal gemengd wordt. Met het resultaat, een enorme dikke vloeistof, worden dagelijks 8000 varkens in de buurt gevoed. Een ander bedrijf verwerkt resten voedsel tot compost, en geven dit gratis weggeven aan tuinders in de buurt. De grote winkel koopt op zijn beurt het varkensvlees en de groenten van deze boeren en tuinders weer op.

‘Te’ rijpe tomaten

Gelukkig ziet Stuart nog meer mooie oplossingen die voedselverspilling tegengaan. In Engeland worden regelmatig grote maaltijden geserveerd, en in Amerika geven chefkoks de overgebleven maaltijden aan daklozen. En in het seizoen plukken jongeren van een christelijke organisatie heerlijke rijpe tomaten en andere groenten. Voor de boer zijn deze al ‘te’ rijp, en raakt hij ze aan de straatstenen niet meer kwijt. De jongeren verdelen ze in nabij gelegen dorpen onder de armeren, die geen geld hebben om voldoende groente te eten.

Ik heb genoten van deze documentaire, die niet alleen het probleem beschrijft, maar ook zoekt naar oplossingen. Laat dat maar aan Tristram Stuart over. Te zien op Netflix.

http://www.netflix-nederland.nl/aanbod-netflix-nederland/global-waste-the-scandal-food-waste-2011/