Zelf doen

Aangezet door de 65 euro aan kostenbesparing nu ik onze extra koelkast de deur uit doe (zal hem even goed schoonmaken en dan op Marktplaats plaatsen) kijk ik enthousiast het huis rond om te ontdekken waar ik nog meer onnodig energie verbruik. Ik weet zeker dat energiebesparing overal te halen valt.

Mijn oog valt op de televisie. Nee, voor de duidelijkheid, die doen we niet het huis uit. Het is een gemiddeld grote flatscreen, en hij is superzuinig. Daarnaast: we kijken al steeds minder televisie, dus het apparaat staat amper aan. Of wel?

Sluipverbruik: de stekkerdoos waar ook de stekker van de tv in zit, is helemaal gevuld. Hier zijn de tuner, cd-speler, dvd-speler en het Ziggo-kastje op aangesloten. De meeste apparaten staan continu op standby. En dat kost geld, blijkt uit onderzoek. Dat geldt overigens voor veel apparaten die een stekker in het stopcontact hebben, ook al worden ze niet gebruikt: de oven met klokje, de magnetron, je reeds opgeladen telefoon, de printer, de oplader voor je elektrische tandenborstel, de kruimeldief enz. Het gaat om kleine getallen, maar alles bij elkaar opgeteld, tikt het aardig aan.

Geloof je me niet? Kijk dan eens ’s avonds, vlak voor je naar bed gaat maar al wel alle lichten uit zijn, in je meterkast. De energieteller tikt langzaam door.

Ik heb thuis geleerd dat afval in de prullenbak hoort. Dat zit er diep in bij mij. Ik gooi niks op de grond. Ik durf het niet eens, al is er in een straal van een kilometer niemand om mij heen. Alleen een klokhuis belandt nog wel eens in de bosjes. Ik heb altijd geleerd dat een klokhuis binnen 14 dagen afgebroken is. Of opgegeten. Maar ik kan tot ellende toe met een kauwgom in mijn mond rondlopen die al helemaal nergens meer naar smaakt, alleen omdat ik geen papiertje bij me heb waar ik hem in kan bewaren. Op de grond gooien, aan een boom plakken, nee, dat doe ik niet. Stel dat er een beestje met zijn pootjes in vast blijft steken!

Morgen is het KeepItCleanDay en wordt er in heel Nederland zwerfafval opgeruimd. En dat is niet voor niks, blijkt uit cijfers van MilieuCentraal. Hoeveel zwerfafval er per jaar in Nederland te vinden is weet men niet zeker, maar het ligt ergens tussen de 50 en 300 miljoen kilo! Mili
euCentraal heeft ook bekeken hoe lang het duurt voordat afval afgebroken wordt. Kauwgom duurt 20-25 jaar, petflesje 5 tot 10 jaar, een sigarettenpeuk 2 jaar en een bananenschil 1 tot 3 jaar.

Natuurlijk is afval voorkomen het beste, maar afval opruimen kan ook echt geen kwaad. Dus laten we morgen even allemaal de handen uit de mouwen steken en in de eigen omgeving afval gaan opruimen. Ik doe dit morgenochtend, onderweg naar school.

Met de fietstassen gevuld met plastic bakjes, toog ik zaterdagochtend naar de markt. Op weg naar mijn doel dat ik mezelf in mijn vorige blog gesteld had: afvalvrij boodschappen doen op de markt. Ik was een klein beetje zenuwachtig. Hoe zouden de verkopers op de markt reageren op al mijn bakjes en tassen?

Ik begon veilig: bij de fruitkraam. Ik vertelde dat ik geen papieren of plastic zakjes wilde hebben, en dat ze de sinaasappels direct in de fietstas kon doen. Geen probleem, ze werden per stuk verkocht, dus er hoefde niets gewogen te worden. Voor de bosbessen had ik een bakje bij me. Ook geen probleem. Ze woog het bakje, en vulde hem vervolgens met de bosbessen. Het ging goed tot het eind en ik wilde afrekenen. Voordat ze me het fruit overhandigde kwam daar dan toch de vraag: ‘Wilt u er een zakje bij?’

Sloffe broodjes?

Ook de notenboer ontving een bakje. Eerst voor de paranoten, en hij vulde deze bij met cashewnoten. De bakker vroeg ik om de broodjes in mijn eigen meegebrachte boodschappentas te doen. Zo zouden ze wel slof worden, waarschuwde de verkoopster mij. Maar ach, ik zou ze een uurtje later opeten, iets minder knapperig vind ik geen probleem.

Bij de vis aangekomen had ik alleen nog twee grote bakken over. Een voor de zoute haring, een voor een portie kibbeling voor mijn dochter. “Bezig met een nieuwe levensdoel?”, vroeg de visvrouw me.  Ik legde uit dat ik geen afval meer wil produceren, en ze knikte begrijpelijk. Goed idee vond ze, want waarom neem je iets mee naar huis om het gelijk weg te gooien? Veel te weinig mensen nemen de moeite om een boodschappentas mee te nemen, was haar al opgevallen.

Thuisgekomen keek ik trots naar mijn opbrengst van de dag. Niks hoefde uitgepakt te worden. De bakjes verdwenen direct de (koel)kast in. De vis werd gelijk gegeten. Bijna afval-loos: toen ik het bakje kibbeling opende, zat er toch stiekem een plastic bakje met saus bij.