Na een maand van minimalistisch leven zijn er wat ‘gaten’ in mijn huis gevallen. De kast op zolder is overzichtelijk, ik heb een werkplek zonder troep, de administratie is op orde, en in verschillende kasten is weer aardig wat ruimte. Daarnaast zit er nog geld in mijn portemonnee, want ik heb niks uitgegeven (behalve aan eten uiteraard). En goh, ik blijk wel vier aantekenboekjes te hebben. Vandaar dat ik nooit de juiste aantekeningen vind als ik ze nodig had. Wie opruimt, vindt nog eens wat.
Er is echter nog meer dan genoeg te doen. Daarom heb ik me ingeschreven bij Yourganize. In de maand oktober krijg ik elke dag een concrete kleine opdracht via Facebook of email om spullen te ordenen of te sorteren. Als je wil kan je er zelfs een competitie van maken. Voor elk artikel dat je opruimt, kan je een punt scoren en je successen deel je op de Facebookpagina van Yourganize als extra stok achter de deur. Lijkt jou dit ook wat, klik dan hier.
Ook de tips van Moeders Minimalisme tijdens de #Flairopruimweken blijf ik nog even volgen. Ik merk al dat ik niet van de ‘grote stappen snel thuis’ ben. Niet altijd heb ik evenveel zin en tijd om aan de slag te gaan. Maar met elke keer een beetje moet ik zeker voor het eind van het jaar een mooi opgeruimd huis hebben.
Ik lig in bed en kijk tevreden rond in onze slaapkamer. Ik zie de foto die gemaakt is op onze trouwdag en aan de muur hangt een foto van onze stralende dochter. Ik vind het heerlijk hier. De ruimte straalt rust en geluk uit.
Ik wist wat er moest gebeuren. Ik wilde mijn leven niet meer opvullen met alleen maar materialisme. Ik wilde niet meer spullen kopen om me er vervolgens maar een paar dagen gelukkig door te voelen. Ik wilde het anders. Ik wilde meer verdieping. Ik wilde geen onnodige ballast meer om me heen. Stuk voor stuk heb ik alle accessoires en onnodige spullen in huis in dozen gezet. Elke kamer heb ik doorgespit, totdat ik niets meer vond dat geen waarde voor me had.
De slaapkamerdeur gaat zachtjes open. Het is mijn dochter van drie die vraagt of ze bij me mag liggen. “Tuurlijk schat”, antwoord ik haar, “hier is ruimte zat.” Terwijl ze haar tegen me aan nestelt, en ik mijn armen om haar heen sluit, weet ik het zeker. Hier kan geen enkele accessoire tegenop…
Vandaag ging dochterlief naar school met een extra schooltas. De stiften, knuffels en spelletjes die erin zitten zijn niet voor haarzelf, maar voor een ander kindje. Een meisje dat amper iets heeft, omdat ze alles wat ze ooit had, thuis moest achterlaten. Haar speelgoed, haar boekjes, haar knuffels. Hoe het meisje heet, weten we niet. Ze is een vluchteling, op weg naar een beter leven. Een leven zonder oorlog en geweld. “Ik zou Knuffie altijd meenemen”, had dochterlief vanochtend gezegd terwijl ze haar stoffige, vergeelde en half versleten lappenolifant tegen zich aandrukte. Knuffie is even oud is al zijzelf en ze zijn nog nooit een nacht gescheiden geweest. Bedachtzaam keek ze naar haar enorme berg knuffels op haar bed. Ze haalde er een paar tussenuit. Voor het meisje. Want ze moet er toch niet aan denken dat zij moet slapen zonder een knuffel.
Vanaf vandaag verplaats ik me geruisloos, bewegingsloos en bijna voor niks. Ik ben namelijk de trotse bezitter van een elektrische scooter! Een tweedehands scooter, uiteraard. En wat is hij mooi! En wat is hij stil!
Sinds vier dagen kijk ik anders naar mijn huis. Ik kan geen kamer binnenkomen of ik kijk even rond of ik spullen zie liggen die weg kunnen. Maar ik zie ze niet. Want alle spullen die ik zie zijn vertrouwd, en vertrouwde spullen doe ik niet zomaar weg.
Nu de auto de deur uit is, val ik een beetje in een gat. Mijn auto verkopen is tot nu toe de meest duurzame stap die ik zette. What’s next?
Vandaag namen we afscheid. Ergens op een parkeerplaats. C3 en ik, we waren een goed team. Maar met C3 voor de deur, kan ik mijn duurzaamheidsdoelstellingen niet halen. Dus gaf ik Judith de sleutels, zij zocht dringend een kleine betrouwbare auto. Met twee kleine kinderen gaat zij voor gemak in plaats van duurzaamheid. Daar kan ik me ook wel iets bij voorstellen.
Twee uur heb ik staan wassen, poetsen en stofzuigen, maar nu glimt hij dan ook echt. Dat moet ook, want sinds vandaag staat hij op Marktplaats: mijn mooie, snelle en nooit in de steek latende Citroën C3. Wegens overcompleet, staat er in de beschrijving, maar eigenlijk is het: wegens vervuiling. In mijn duurzame leven is geen plaats voor een eigen auto. Compleet overbodig, zo bleek de afgelopen maanden waarin ik al probeerde autovrij door het leven te gaan. Nou ja, compleet… Handig is een auto wel. Gelukkig blijk ik heel goed zonder te kunnen.
Het is feest! Hiep hiep hoera! Precies een jaar geleden plaatste ik mijn eerste blog over duurzaam leven op deze site. Ooh, wat was dat spannend. Ik wist precies wat ik wilde, maar wat vond ik het eng om jullie mijn verhalen te laten lezen. Wat zouden jullie er van vinden? Zouden jullie me uitlachen? Of erger nog: gewoon niet lezen? Gelukkig bleken jullie het allemaal wel te kunnen waarderen, en daarvoor zeg ik dank.
Negen noordelingen die een duurzame uitdaging aangaan. Daar gaat de Voetspot over. En ik ben er een van! Of het nu gaat over lokaal en puur eten, je eigen groente kweken, minimaliseren, minder afval produceren of minder vlees eten, elke blogger van de Voetspot heeft zo zijn eigen reden om de uitdaging aan te gaan.