Gisteravond stond hij daar: Sting. De man met de gouden stem. Nog altijd, hoewel hij de 60 al gepasseerd is. Samen met Paul Simon zong hij zijn mooiste nummers, en die van Paul Simon uiteraard.
Verliefd was ik nooit op mijn idool, maar van zijn stem kon ik eindeloos genieten. En nog altijd.
Ik had grootse plannen om ons uitje naar de Ziggodome zo duurzaam mogelijk te maken. Maar dat lukte dit keer van geen kant. We zaten al bijna in de trein toen we ons realiseerden dat de laatste trein naar Assen die avond om half 11 vertrok. Dat gaf ons de keuze: het einde van het concert missen, of eindeloos door Amsterdam dwalen en de eerste trein van 4 uur in de ochtend pakken. Het werd de auto.
Een hapje eten deden we in een toko waar ze heerlijke Surinaamse roti verkochten, verpakt in folie en geserveerd met plastic wegwerp bestek. In de Ziggodome dronk ik bier in een grote plastic beker die eveneens in de vuilnisbak verdween.
Nee, duurzaam was de avond niet, maar Sting was keigaaf!
Net terug van een vakantie in Suriname, realiseer ik me maar weer eens al te goed dat duurzaamheid niet vanzelfsprekend is. Niet hier in Nederland, en nog minder in Suriname. Zeven jaar geleden was ik voor het laatst in het prachtige land, en daardoor liep ik toch wel weer een kleine duurzame schok op. Want waar ik de afgelopen jaren veel veranderingen heb gezien in Nederland, loopt Suriname wat duurzaamheid betreft hopeloos achter. Ik hoopte op huizen met zonnepanelen, aangezien de zon er elke dag genadeloos schijnt en er vaak stroomstoringen zijn. Maar ik telde er twee, geplaatst op de daken van een gemeenschapsruimte van een dorpje in de binnenlanden van Suriname. Overdag is er dus volop schone stroom. Om het dorp echter ook ’s avonds van stroom te voorzien, ronkte tijdens die uren nog steeds een diesel slurpende generator.
We hebben een heerlijk hardloop- en yogaweekendje op Vlieland achter de rug. Een prachtige manier om het eiland te ontdekken. En een mooi eiland is het. En, als duurzaamheidsfanaat, ging ik natuurlijk gelijk op zoek naar groene trekjes. En die vond ik. Dat begon al met het boeken van de bootreis. Het is maar een klein eindje, maar desalniettemin geeft Rederij Doeksen je de mogelijkheid om de CO2 uitstoot te compenseren. Een luttel bedrag van 50 cent, ik zag geen reden om het niet te doen. En de uitgelezen krant kon ik gewoon op de boot laten liggen. De rederij zamelt al het oud papier van de reizigers in en schenkt de opbrengst ervan aan de drumband op Vlieland.
Op Vlieland zelf vond ik vlak bij de aanlegsteiger van de boot het allerlekkerste en groenste winkeltje: Vlie. Een klein winkeltje gevuld met biologische en streekproducten. Versgebakken brood, pannenkoekenmix met cranberry’s, heerlijke vegetarische seitanbroodjes en veel meer lekkers. Of zo’n winkeltje loopt op zo’n klein eilandje? Jazeker! Gelukkig zien ook de Vlielanders het nut in van een duurzamer leven. En dat geeft, naast de mooie tochten over het strand en door de duinen, het verblijf op het eiland nog iets extra’s.
Hij zit werkelijk fantastisch! Mijn nieuwe spijkerbroek. Nou ja ‘mijn’ spijkerbroek. Eigenlijk is hij niet van mij. Hij is van