We komen net thuis met een krat vol boodschappen. We hebben weer eten voor de hele week. Maar dit keer heb ik nog iets extra’s gekocht: een voorgerecht, een hoofdgerecht en een nagerecht. Niet voor mezelf, maar voor een gezin dat dit jaar zelf niet bij machte is om een kerstdiner te koken. Dit is de actie Samen vieren we kerst van de Jumbo. Een mooi initiatief!
Jumbo schenkt met de donaties kerspakketten en organiseert etentjes door het hele land. Daarnaast doneert de winkelketen bij ieder tweede gerecht het derde gerecht.
Ik vind het een geslaagde actie. Vooral de laagdrempelige manier waarop het georganiseerd is. In de winkel neem je een coupon met een gerecht van het rekje, en rekent deze samen met je andere boodschappen af bij de kassa. Het is een kleine moeite, maar een groot gebaar. Ik hoop dat de actie helpt om iedereen aan een fijn kerstmaal te zetten.
En de ophef rond de reclame? Als Jumbo doet wat ze belooft, dan moeten ze vooral zelf weten hoeveel geld ze in de campagne steken.
Het duurt niet lang mee en dan gaan we naar Suriname! Het land waar ik meer dan tien jaar heb gewoond en waar veel van mijn lieve vrienden zich bevinden. We hebben er enorm veel zin in. Maar… vliegen past eigenlijk niet in mijn duurzame straatje. Hoewel er geen alternatief is voor het vliegtuig, vind ik toch dat ik moet kijken hoe ik de reis, en ook ons verblijf, zo duurzaam mogelijk kan maken.
Het is bijna zover. Het heerlijk avondje, pakjesavond. Dit jaar vieren we het voor het eerst met lootjes, want dochterlief gelooft niet meer. Dus vrijdag is de dag van veel cadeautjes, gedichtjes, lekker eten en drinken en surprises. Gewoon gezellig. Maar is het ook duurzaam?
Ik krijg af en toe wel wat commentaar op mijn duurzame gewoontes. Twee weken geleden besloot ik mijn koffieconsumptie drastisch te verminderen, en na het lezen van het boek Voetprintcooking ga ik ook mijn kaasquotum aanpassen. Wat ga je dan nog wél eten, is de vraag. Ontzeg je je nu niet teveel? Nee, ik vind van niet.
Drie weken geleden besloot ik om de auto wat vaker te laten staan. En… om mijn auto (we hebben er twee) misschien wel helemaal de deur uit te doen. Dat laatste is nog niet het geval, maar het is inmiddels ook geen onmogelijke gedachte meer. Want reizen met het openbaar vervoer is zo gek nog niet.
Woensdag boodschappendag. Een keer in de week doen we boodschappen en zorgen ervoor dat we alles in huis hebben om de week door te komen. Dat betekent dat we van te voren moeten bedenken wat we de rest van de week willen eten. Want als dochterlief zin heeft in spaghetti, dan moeten die slierten wel in huis zijn. Dus wordt er op woensdag eerst een rondje gedaan: wie wil wat eten. Niet dat het helemaal vrijblijvend is, want eens in de 2 weken brengt de biologische groenteboer (de 
Ik zal het maar eerlijk zeggen: ik ben niet iemand die direct in de bres springt voor het eerste de beste onrecht dat mens, dier of milieu wordt aangedaan en met actieborden de straat op rent. Ik ben meer van het stille gevecht. Ik weiger gewoon om een bepaald product te kopen of ik zet mijn handtekening onder een petitie.
De bus is twee minuten te laat als ik instap. Dat moet geen verschil maken voor de treinaansluiting. En dat doet het ook niet. Keurig op tijd, met nog enkele minuten te gaan, stap ik het perron op. Oeps, de trein heeft wél vertraging. Slechts vijf minuten, maar nu heeft het wel invloed op de volgende verbinding.
Voor onze deur staan twee auto’s. Sinds ik gestart ben met mijn blog, voel ik me steeds meer schuldig over het feit dat het twee auto’s zijn. Langzaam aan vraag ik me af hoe het leven eruit ziet als we maar 1 auto zouden hebben. Misschien denk je nu, wat een onzin, ik heb er ook maar één (of misschien helemaal geen), dat kan heel goed! Maar als je gewend bent dat je altijd een auto tot je beschikking hebt, dan zal het op zijn minst toch heel hard wennen zijn als dat niet het geval is.
