inspiratie voor een duurzame leefstijl
Het mooiste van de lente: de steeds langer wordende avonden. Voor ons reden om na het eten ’s avonds nog even op pad te gaan. En dan kom je soms mooie verrassingen tegen. Zoals in de Gasterse Duinen, waar de kudde van Anloo graast, prachtige Schotse Hooglanders. En dit keer liepen ze rond met hun schattige jonkies. Nog zonder imposante horens en zonder haar voor hun ogen. 
Mama keek op afstand toe.
Wat is het toch heerlijk om midden in dit prachtige Drentse landschap te wonen.
Of ik invloed heb op dochterlief met mijn ‘duurzaamheids-gedoe’, weet ik niet. Meestal is er geen directe relatie tussen wat ik zeg en wat zij doet. Ze is negen, heeft een eigen wil en laat zich niet zomaar iets aanpraten. Net als de meeste kinderen. En net als de meeste kinderen is zo ook aardig ‘vergeetachtig’. Zo vergeet ze regelmatig dat ze haar speelgoed in de huiskamer eerst moet opruimen voordat ze buiten gaat spelen met ons buurmeisje. Opruimen is sowieso niet haar sterkste kant. Dacht ik.
Maar na gistermiddag moet ik die gedachte nodig herzien. Als ze aan het eind van de dag samen het buurmeisje thuiskomt, hebben ze allebei een volle, zware vuilniszak in handen. Wat er in zit? Troep. Plastic, papier, blikjes, van alles wat ze in het park aan de overkant hebben gevonden. Andermans troep. Ze hebben even opgeruimd, vertellen ze trots.
Dus dochterlief, laat je rommel in de huiskamer nog maar even liggen. Dat je vrijwillig troep uit de natuur opruimt, maakt mij veel gelukkiger.
Als ik dan toch ga trouwen, dan gewoon in een simpel jurkje. Want jurken, daar heb ik het niet zo mee. Ik ben een jeansmeisje. Ondanks alle verwoede pogingen van mijn moeder om me in jurk of rok te krijgen, mijn kast telt voornamelijk broeken. Toegegeven, er hangen ook twee rokken en twee jurken. De meesten zijn al ouder dan mijn dochter. Veel ouder, als ik er goed over nadenk. Of ik ze nog pas? Geen flauw idee, ik heb ze ook al heel lang niet gedragen.
Maar trouwen doe je dus in een jurk, wordt mij wijsgemaakt. Ik stelde nog voor om in onze hardloopkleren elkaar het ja-woord te geven. We hebben elkaar immers ontmoet bij de hardloopgroep en we lopen nog altijd vele kilometers samen. Maar nee, dat vond eigenlijk niemand een goed plan. Dus op de computer zoek ik naarstig naar een jurkje. Mijn aanstaande hangt op de bank, met een oog gericht naar het journaal, zijn andere op de iPad. “Kijk, in Groningen verhuren ze leuke cocktailjurken. Vind je dat wat?” vraag ik. Huren vind ik de meest duurzame manier, dus mijn besluit staat al vast. Even blijft het stil op de bank. Dan kijk mijn lief me aan en vraagt, “Oh, je wil geen trouwjurk?” Ik voel er bijna spijt in doorklinken. Dus ik verman me en zeg: “Als ze hier in de buurt ook trouwjurken verhuren, dan zal ik zeker eens kijken”, overtuigd van het feit dat dat soort winkels hier in het noorden zeer schaars zijn. Maar lang hoefde ik niet te zoeken op internet; nog geen half uur hiervandaan, is een uiterst leuk boetiekje…
Op een woensdagavond stap ik met mijn moeder en aankomende bonusdochters in de auto op weg naar ’t Twinkeltje in Geesbrug, niet ver van Hoogeveen. De website beloofde mooie bruidsjurken. Te koop én te huur. Ik laat de eigenaresse al gelijk weten dat ik echt alleen wil passen en dat ik nog hard twijfel of ik in een echte trouwjurk wil trouwen. Ze vindt het allemaal prima. “Je moet je er goed in voelen”, vertrouwt ze me toe. Maar wat ik niet had verwacht, gebeurt. Al bij de eerste de beste jurk die ik aantrek, overvalt me een gevoel. Een gevoel van een sprookje, waarschijnlijk een beetje zo’n gevoel dat dochterlief heeft als ze haar paarse prinsessenjurk aantrekt. Voor even een échte prinses. Een trouwjurk maakt je bijzonder. Als ik dan ook nog eens de oohs en aahs aanhoor van mijn publiek, ben ik eigenlijk al direct om. Het wordt een trouwjurk. En nog wit ook.
ps: de jurk op de foto is uiteraard niet mijn jurk. Die blijft nog even geheim.
De Vegan Challenge is voorbij. Vanavond mijn laatste veganistische maaltijd gegeten. Toch? Nou, daar ben ik nog niet zo zeker van. De afgelopen maand ben ik me ervan bewust geworden dat een veganistische levensstijl veel voordelen heeft. Om er een paar te noemen:
Toch zal ik geen echte veganist worden. En daarvoor zijn een paar redenen te noemen:
Ik ben me er de afgelopen maand van bewust geworden dat ik een prima leven kan leiden zonder dierenleed te veroorzaken. En dat ik door deze manier van leven een nog grotere bijdrage kan leveren aan een beter milieu, is helemaal geweldig. Dus terug naar ons oude leven gaan we zeker niet. We gaan van een keer per week geen vlees, naar een keer per week wél vlees. Noem het een omgekeerde flexanist. Zuivel (lees hier vooral ‘kaas’) en eieren laat ik zoveel mogelijk staan. Maar ik eet wel wat de pot schaft als we op visite zijn.
Met mijn bovenstaande plussen en minnen weet ik zeker dat ik een goede balans zal vinden.
Kijk onze perenboom mooi in bloei staan. Het is een Gieser Wildeman, oftewel: een stoofperenboom. Vorig jaar plukten we zes peren, net genoeg voor één portie. Deze hoeveelheid bloesem beloofd een beter jaar te worden. Maar het blijft altijd moeilijk te voorspellen. Vooral wanneer nachtvorst wordt voorspeld. En laat dat nu net de voorspelling voor vannacht geweest te zijn!
Bij fruitteeltbedrijven gaat dan de automatische sproei installatie aan. Het water behoedt de tere bloesem voor vorstschade. Dat werkt als volgt: op het moment dat water overgaat in ijs, komt er een beetje warmte vrij. Precies genoeg om de temperatuur onder het laagje ijs op nul graden te houden.
Maar hoe doe ik dat nu thuis, zonder professionele sproei installatie? Een vliesdoek over de boom? Daar heb ik maar een van en die ligt al over de moestuin om mijn boontjes te beschermen. Daar gaan mijn peren, dacht ik.
Ik had me er al bijna bij neergelegd dat één nachtje vorst ervoor zou zorgen dat de peren mij door de neus geboord zouden worden. Maar gelukkig heb ik een heel handige man. Hij pakte de tuinslang, sleepte hem naar de perenboom en hing hem met touwtjes vast aan een trap, gericht op de bloesem. Hij plaatste de timer ertussen en zo werd op standje nevel de perenboom tijdens het koudste deel van de nacht ‘bewaterd’.
Of het gelukt is? Dat weten we over een paar maanden, als we de eerste peertjes zien hangen.
Een andere manier om schade door nachtvorst aan de perenboom te beperken is met warmte. Bijvoorbeeld door hout te stoken tussen de bomen. Gebruik hiervoor bijvoorbeeld een vuurkorf. Nadeel is dat de brandstof op zal raken. Het vriest vaak het hards in de vroege ochtenduren. Wil je dat dit werkt, dan moet je dus vroeg opstaan, of de nacht doortrekken. Ditzelfde geldt voor tuinfakkels. Deze tuinfakkels hebben als voordeel dat ze veel hoger zijn (86 cm). Smeulend zaagsel schijnt ook goed te werken. Maar een nog makkelijkere manier is het gebruik van buitenkaarsen. Deze kaarsen branden zeker 50 uur, en kun je dus een paar nachten inzetten. Maar let op: Wees altijd voorzichtig met vuur. Laat het niet onbewaakt achter. En vertel je buren over je plannen, voordat de brandweer midden in de nacht op de stoep staat.
Wanneer je een kleine boom hebt, dan zou je deze kunnen inpakken met vliesdoek. Dit vliesdoek is 50 meter x 2 meter. Genoeg voor een paar bomen en/of de aardbeien. Want die laatste moeten bij late vorst ook afgedekt worden.
Bij grote bomen is deze maatregel bijna niet te doen. Als ook de andere oplossingen niet mogelijk zijn, dan rest er nog een advies: fingers crossed. Hopelijk vriest het op dit hoogte niet al te hard. SUCCES!
Deze blog kan affiliate links bevatten. Dit betekent dat ik een commissie ontvang wanneer jij via mijn link overgaat tot aanschaf van een product. Echter zonder extra kosten voor jou. Het helpt mij om mijn missie om toe te werken naar een duurzamere wereld uit te voeren.
Heb je ook de beelden gezien van de gevolgen van de aardbeving in Nepal? Seepje, het bedrijf dat milieuvriendelijke wasnoten verkoopt, kwam gelijk in actie. De wasnoten die Seepje gebruikt zijn van de Nepalese Sapindus mukorossi-vrucht.
De hoofdstad van Nepal is verwoest. En laat dat nu net de woon- en werkplaats zijn van de Nepalese schillenboeren van Seepje. Zij zetten direct een actie op touw. Wanneer je bij hen nu wasnoten koopt, gaat een groot deel van het geld rechtstreeks naar Nepal. Ik heb mijn bestelling direct geplaatst. Doe je ook mee?
Ga naar de website van Seepje en plaats je bestelling.
Veganistisch eten is lekker. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Vanavond had ik weer het bewijs op mijn bord liggen. Overheerlijke ‘gehaktballetjes’. Althans, zo verkocht ik ze aan dochterlief. Hoewel ze gelijk doorhad dat dit géén echte ‘bal’ was, zat ze lekker te smullen van deze veganistische gehaktballen. Waarom ik het dan toch gehakt noem? Omdat er gehakte noten in zitten. Gehakt is gehakt.
Lees hieronder het recept van notengehaktballetjes, of kijk hier op de site van VeganChallenge waar het recept vandaan komt. Je vindt daar ook een heerlijke champignonsaus.
Ingrediënten:
Bereiding:
Snijd de ui, knoflook en champignons fijn en fruit deze ±5 minuten in de olie. Voeg de eetlepel bloem toe en bak eventjes mee. Voeg water, bouillon, ketjap, en kruiden toe en laat ±5 minuten koken.
Hak de noten fijn in een keukenmachine, of met een groot mes. Voeg noten en paneermeel toe. Haal de pan van het vuur en laat het mengsel wat afkoelen.
Vorm balletjes, ongeveer 16 stuks (4 p.p.), en bedek deze rondom licht met bloem door ze er doorheen te rollen. Bak de balletjes vervolgens in een koekenpan in een paar eetlepels olie op matig hoog vuur.
De Vegan Challenge is al over de helft. Nog tien dagen en het is volbracht. Het gaat allemaal nog met het grootste gemak. Op een paar ‘incidentjes’ na. Toen ik bijvoorbeeld geheel onbewust boter op mijn boterham smeerde omdat ik zin had in hagelslag. De hagelslag was vegan, daar had ik op gelet. Maar de boter natuurlijk niet, dat was me even ontgaan.
Vorige week at ik geheel onverwacht in een restaurant. Het lag niet in de planning dat ik daar zou eten, dus ik had me ook nergens op voorbereid. Toen het voorgerecht rondging, stortte ik me op een heerlijke mosterdsoep. Aangezien ik zo ongeveer alles lust en gewend ben om altijd en overal aan te kunnen schuiven, hield ik even geen rekening met mijn veganistische leven. Totdat ik een spekje in mijn mond voelde. O ja, mosterdsoep wordt geserveerd met spekjes! Daar had ik even niet aan gedacht. De rest van de spekjes liet ik netjes in de soepkom liggen. Maar of de soep met zuivel (boter, melk of eieren) was bereid, kon ik niet zo snel achterhalen. Daarom bestelde ik voor de zekerheid bij het hoofdgerecht noch vlees, noch vis, noch vegetarisch (want daar is toch vaak ei in verwerkt). Er bleef niet veel anders over dan aardappelen, boontjes en bloemkool. De mayonaise liet ik ook links liggen. Uit eten gaan blijkt een degelijke voorbereiding nodig te hebben. Deze uitdaging ga ik volgende week maar eens aan.
Of ik wel eens géén zin heb om duurzaam te doen, werd me laatst gevraagd. Nou nee, eigenlijk niet. Duurzaam doen is geen last, het is een way of living. Maar ik geef toe, heel soms heb ik zin om lekker makkelijk te doen, en dat staat niet altijd gelijk aan duurzaam doen. Want hoewel ik inmiddels een fervent OV-reizigster ben, duurt het reizen met bus en trein van a naar b best lang. Per dag ben ik zeker een uurtje langer onderweg. Nu heb ik dat er meestal wel voor over, maar soms, zoals vandaag, toch eigenlijk niet. Want ik heb het druk, op het werk wachten de deadlines, mijn carpool-collega moet de andere kant op en… de auto staat voor de deur.
Hoe je ook je best doet, als het even tegen zit is de kans groot dat je teruggrijpt naar oude gewoontes. Is dat erg? Nee, zolang deze oude gewoontes niet weer in het dagelijks leven sluipen. Maar voor een dag moet het kunnen. Het is per slot van rekening maandag! Morgen spring ik weer bij mijn collega in de auto. En woensdag… dan wordt het 20 graden. Dan blijft de auto zeker staan en spring ik lekker op de fiets.
Ik krijg veel leuke reacties op mijn blog over de Vegan Challenge. En heel veel lekkere tips. Bedankt daarvoor! Ik ben nu anderhalf week volledig vlees-, zuivel-, vis- en ei-loos. Oftewel, voedsel dat een relatie heeft met dieren, laat ik staan. Hoewel ik in het begin vooral mijn eitje miste, en de sloot melk in de koffie, zit ik me nu vooral te verbazen hoe lekker we eten. Met Pasen aten we ‘eiersalade’ van tofu (zie foto). Manlief maakte overheerlijke zoete aardappelkoekjes die hij serveerde met veganaise. En ik sta versteld van de mogelijkheden met kidneybonen. Zelfs dochterlief kreeg ik aan de kidneybonensalade. Uiteraard mede dankzij de erbij geserveerde taco-chips, maar toch.
Mijn lekkerste recept? Courgetti (pasta van courgette) met een romige saus van zongedroogde tomaten en basilicum. De kikkererwten geven er een bijzondere bite aan. Gevonden op www.jouwvitaliteitscoach.nl.
Ingrediënten (voor 3 á 4 porties)
Bereidingswijze:
Doe de knoflook, uien en paprika in de pan met wat kokosolie in de pan en laat dit op zacht vuur even staan. Doe de kikkererwten, olijfolie en tomatensaus bij elkaar en mix tot een gladde massa. Voeg de rest van de ingrediënten toe en puls tot dat je nog rode en groene stukken ziet. Schep dit mengsel in de pan erbij en vermeng de ingrediënten. Schil met de kaasschaaf/rasp of spirelli dunne plakjes van de courgettes. Doe dit samen met de tomatensaus bij het mengel en laat het warm worden.
Mijn derde dag als veganist. Zie ik er anders uit? Nee. Voel ik me anders? Nee, niet meer of minder afgemat dat een normale vrijdagmiddag. Verlang ik al naar hompen vlees of een eierbal? Nee, ook nog niet. Niks aan de hand dus.
Het enige is dat ik op zoek moet naar lekkere recepten. Recepten zonder vlees, eieren of zuivel. We eten regelmatig vegetarische hamburgers uit de winkel, maar hierin zit ei, dus niet geschikt voor een veganist. Gelukkig zijn er heel veel vega-bloggers die heel veel lekkere recepten hebben. Zoals Suzette.
Met een lang weekend voor de deur, vraag ik me af wat ik op brood zal doen. Nu ben ik een grote fan van pindakaas, en vooral van onze eigen gemaakte. Maar alle dagen pindakaas vind ik een beetje too much. Tot ik ontdekte dat je er ook mee kan variëren. Wat dacht je van pindakaas met banaan. Wauw! Geweldig. En na een boterham zit je al aardig klem. Ik kocht ook een blikje veganistische paté, met paprika en cashew. Maar nee, daar moet ik het toch niet van hebben. Een beetje smaakloos. Met het lange weekend voor de deur ga ik me eens goed verdiepen in veganistisch broodbeleg.
Op 1 april begint het: de Vegan Challenge. En ik doe mee! Geen grap, ik ga de uitdaging aan: een maand lang veganistisch eten. Waarom? Eigenlijk puur uit nieuwsgierigheid. Ik weet helemaal niet goed wat veganisme inhoudt, behalve het feit dat je geen vlees, vis, zuivel en eieren eet. Door de Vegan Challenge aan te gaan, samen met mij nog 1500 mensen, hoop ik er meer over te leren. En uiteraard hoop ik ook dat ik lekker zal eten.
Veganisten maken een bewuste keuze voor het welzijn van mens, dier en planeet, is de eerste zin uit het e-book. Die keuze past uiteraard helemaal bij me. Maar ik ben ook wel een beetje sceptisch. Ik kan toch ook gewoon vegetarisch eten? Waarom deze extra stap, en ook geen honing en eieren eten? En wat doet het met mijn gezondheid? Wat moet ik eten om toch de nodige vitaminen en mineralen binnen te krijgen? Kan je als veganist gewoon intensief blijven hardlopen? En hoe gezond is dit voor kinderen? (voor man- en dochterlief is de komende maand overigens alleen het avondeten veganistisch.)
Ik kan gaan lezen over veganisme, maar aan den lijve ondervinden werkt veel beter bij mij. Haalt niet weg dat alle hulp welkom is. Dus ben jij veganist? Stuur me wat tips. En natuurlijk je lekkerste recepten.
De Vegan Challenge wordt georganiseerd door de Nederlandse Vereniging voor Veganisme. Door je in te schrijven voor de challenge ontvang je een gratis e-book, met uitleg over veganisme, handige tips over bijvoorbeeld vervangende producten (die ook in de supermarkt te vinden zijn), en een 7 dagen menuplan met allemaal plantaardige recepten. Om je op weg te helpen.