Ik ga trouwen! Vriendlief ging netjes voor me door zijn knieën en keek me met zijn grote trouwe ogen aan. Of ik alsjeblieft….
Het kwam zo geheel onverwacht, dat ik even naar adem stond te happen. Het was onze laatste dag van onze vakantie in Suriname. ’s Avonds zaten we te borrelen met mijn vrienden, toen mijn (op dat moment nog niet) aanstaande man even het woord vroeg. Niet geheel ongewoon, hij is altijd zo galant om mensen te bedanken die goed voor ons hebben gezorgd. Een eigenschap die ik waarlijk ontbeer. Hij begon inderdaad met het bedanken, maar ik zag dat hij het steeds warmer kreeg. Op zich ook niet vreemd, want zelfs in de avond blijft de temperatuur in Suriname hangen op 28 graden. Toen hij echter ook nog naar woorden ging zoeken en mij wel heel diep aankeek, begon ook ik het warm te krijgen. ‘Hij zal toch niet…’ dacht ik nog. Maar voordat ik het wist, pakte hij mijn hand, keek me diep in de ogen en deed plechtig zijn aanzoek.
Het woordje ‘trouwen’ heeft nooit op mijn bucketlist gestaan. Ik zie mijzelf niet in een witte jurk (eigenlijk helemaal niet in een jurk, maar dat terzijde) elkaar plechtig van alles en nog wat beloven, vervolgens dansen op een te luide band en om 24.00 uur broodjes kaas uitdelen. Zo herinner ik mij tenminste de bruiloften van vroeger. Daarnaast, de manier waarop we samenleefden vond ik eigenlijk wel prima. We hadden vastgelegd wat vastgelegd moest worden en dat gaf mij al het gevoel van ‘tot in den eeuwigheid’.
“Had je dit niet eerst met mij kunnen overleggen?”, schoot het dan ook door mij heen toen hij mijn hand pakte. We nemen immers geen enkele beslissing zonder overleg. Maar er is natuurlijk weinig romantisch aan een aanzoek waarover we eerst flink hebben zetten discussiëren. Ik verdrong de gedachte en zei volmondig ‘ja’.
Zo zij het: we gaan trouwen. Maar ik zou ik niet zijn om me af te vragen of trouwen wel zo’n duurzame aangelegenheid is. Ik dacht gelijk aan ringen van goud uit onveilige, milieuvervuiling veroorzakende mijnen, een nieuwe glanzende witte jurk waar kinderhandjes hard aan hebben zitten werken voor amper een droog stuk brood en een bruidstaart vol suiker waarvan de helft in de vuilnisbak belandt. Dus ik stelde een voorwaarde aan onze grote dag: ik wil een duurzame bruiloft! Mijn aanstaande keek me even bedenkelijk aan, lachte me vervolgens toe en zei. ‘Zolang je maar met me wil trouwen, vind ik alles goed.’
En langzaamaan begin ik nu te wennen aan het idee dat we straks in het ‘echt’ zijn. Ik heb er zin in!
Ik dacht dat ik er al was, toen ik afgelopen week de stemwijzer invulde. Maar ho, de kandidatenlijst blijkt nog een achterkant te hebben: we moeten ook nog stemmen voor de leden van het algemeen bestuur van het waterschap. Hierin staan weer heel andere partijen dan bij de Provinciale Staten. Alsof het al niet moeilijk genoeg was! Hoe weet ik op wie ik moet stemmen?
Al de hele week ligt de kandidatenlijsten voor de verkiezing van de leden van de Provinciale Staten op de keukentafel. Ik moet mij er nodig eens in verdiepen. Maar ergens komt het er niet van. Gelukkig heb ik een blog, die mij stimuleert daad bij het woord te voegen. Bij deze dus.
Af en toe een dagje thuis werken vind ik heerlijk. En meestal ben ik dan ook super productief. Ik verzet bergen werk in korte tijd. Maar er zit ook een nadeel aan: ik krijg altijd zo’n ontzettende trek als ik thuis werk. De hele dag door heb ik zin om te snacken. Omdat ik echter al 2 jaar suikervrij eet, heb ik niet bar veel lekkers in de kast liggen. Komt nog bij dat we zo min mogelijk afval produceren, dus je vindt ook weinig kant en klaar lekkers bij ons in huis.
Eindelijk, hij is klaar. De winter is al bijna voorbij, warme truiendag is al verleden tijd. Maar of het nu gaat vriezen of dooien, mijn dikke wintertrui is klaar. En hij zit heerlijk!
